Άρθρα | George Ioannidis official website

Home » Άρθρα

Αποσυμβολίζοντας την Εικονογραφία του Σπηλαίου της Γέννησης του Θεανθρώπου...

Αντίθετα με την επικρατούσα δυτική άποψη που θέλει η γέννηση του Ιησού να έλαβε τόπο σε στάβλο, οι Βυζαντινές εικόνες την τοποθετούν στο ίδιο σκηνικό με εκείνο των θεών της αρχαίας Ελλάδας. Βέβαια κανένα Ευαγγέλιο δεν εικονογραφεί την σκηνή πέρα από το Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου (3ος αιώνας) και τον Ιουστίνο Καισαρείας (2ος αιώνας). Κάπως έτσι, το θείο βρέφος παριστάνετε εισερχόμενο στον κόσμο μέσα από ένα ανοιχτό σπήλαιο, γεννιέται δηλαδή στην σκιά του θανάτου, στο ζοφερό άνοιγμα του Άδη γι’ αυτό και η φάτνη του είναι στην πραγματικότητα σαρκοφάγος ενώ τα σπάργανα του νεκρικές ταινίες. Για τους Χριστιανούς, οι μακάβριες αυτές λεπτομέρειες -που συχνά προσπερνά το μάτι μας- δηλώνουν το γεγονός πως εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος, την αποστροφή δηλαδή από την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός, ο άνθρωπος γεννιέται νεκρός! Δίπλα ακριβώς στο παχνί,...

Τέλεσμα Θεουργικό Αθηνάς Βουδείας...

25/08/17 by Γιώργος Ιωαννίδης

Σύγχρονη δέηση προς στη θεά Αθηνά βασισμένη στα κείμενα του Πρόκλου και τα Ορφικά που χρησιμοποιήθηκε τόσο σε οικιακή όσο και σε δημόσια λατρεία. Την Φιλόσοφη θεά, την Σπηλαιοθρεμμένη κλητεύουμε, την Τριτογένεια που μόνος του ο Ζευς ο συνετός τη γέννησε απ’ το σεπτό του κεφάλι. Σε που τις ψυχές των θνητών με μανία εκστασιάζεις, φέρνοντας την αφύπνιση της συνείδησης όπου η Γοργώ, τον λήθαργο της ασυνειδησίας. Γι’ αυτό και ο Περσέας σε τίμησε “Γοργοφόνη“. Αθηνά άνασσα και Βοαρμία, που ζεύεις τους βόας για την ευφορία της γης, όπως οι άνθρωποι ζεύουν τους λογισμούς τους για την καλλιέργεια της ευτυχίας. “Δράκαινα” άρρητη και ρητή, στρέψε το βλέμμα σου στην θεουργία δαύτη δίδοντας Πάρεδρο ιερό να πνεύσει κίνηση σε ότι θνητού χέρι έπλασε, όπως ο κόσμος είναι το άγαλμα που κινεί του Δημιουργού ο έμπυρος...

Υπάρχει αύριο στη ποίηση;...

15/05/17 by Γιώργος Ιωαννίδης

Η φύση της ποιητικής τέχνης έγκειται στην ίδια την λέξη, διότι τι ποιείται αν όχι η ψυχή του ποιητή! Λέγεται για την ποίηση πως αποτελεί την κορωνίδα της λογοτεχνίας. Και ορθά ορίζεται έτσι, καθότι είναι η τέχνη που κατά κόρον δοξάζει την λέξη με κάθε λέξη να είναι τοποθετημένη ακριβώς εκεί που πρέπει, ζυγισμένη καλά, διαλεγμένη προσεχτικά, να προσδίδει την βαρύτητα που πρέπει, όπως πρέπει, όποτε πρέπει. Είναι έτσι η ποίηση μια πράξη εξουσίας απέναντι στο χρόνο, μα πρωτίστως εργασία γεωμετρική αφού ο ποιητικός λόγος είναι τρόπος οικοδομικός – δομεί, δηλαδή ενοποιεί το ασαφές, του προσδίδει ιδιότητα, ταυτότητα, θέση μοναδική μέσα στο κόσμο και το κατορθώνει διότι οργανώνει το αφανέρωτο σε αισθητό αλλάζοντας κάθε τι ανοίκειο σε γνωστό. Στο ποίημα ενοικεί ο ποιητής. Η ποίηση του είναι μια γνωριμία με τον εαυτό (του), όπου...

Περί Φιλοσοφίας & Ποίησης...

02/03/17 by Γιώργος Ιωαννίδης

Με ποιο τρόπο άραγε συνδέεται η Φιλοσοφία με την Ποίηση όταν η πρώτη αφορά τον στοχασμό και η δεύτερη την διαίσθηση, λειτουργίες δηλαδή διαφορετικές και ενίοτε αντίθετες. Γκαίτε, Ρίλκε, Βαλερύ, Γέιτς, Κρόουλυ και τόσοι άλλοι ποιητές (και φιλόσοφοι συνάμα), ήταν περισσότερο σκαπανείς των ιδεών ή ιεροφάντες της γλώσσας; Θαρρώ πως το περιεχόμενο της ίδιας της ποιητικής φύσης μας δίνει την απάντηση καθώς αποτελεί όχι τόσο (κοινότυπα μιλώντας) είδος φιλολογικό παρά τέχνη αγαλματοποιίας. Όπως ο σμιλευτής της πέτρας την πελεκίζει για να αφαιρέσει από πάνω της οποιαδήποτε περιττή ύλη ώστε να αναδυθεί η μορφή που θα αγαλλιάσει την ψυχή, όμοια ο φιλοτέχνης του λόγου, απομακρύνει όλες εκείνες τις λέξεις που δεν σχηματίζουν εκείνο ακριβώς που θέλει να ενσαρκώσει. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για την φανέρωση ενός αόρατου στοιχείου (μιας εικόνας ή μιας εμπειρίας) στο...

Για την Μεταφυσική του Γάμου...

11/12/16 by Γιώργος Ιωαννίδης

Τι οδηγεί το άτομο σε γάμο κοινωνία; Αν η βιολογική απόλαυση της γενετήσιας ορμής ήταν το μοναδικό κίνητρο όπως απαντάνε οι περισσότεροι, τότε για ποιο λόγο θεσπίζετε ο γάμος ως κοινωνικό φαινόμενο; Αν η ένωση του ζευγαριού ήταν απλά μια δημόσια ανακήρυξη για την διασφάλιση της αποκλειστικότητας του ερωτικού συντρόφου -όπως πολλοί ισχυρίζονται- τότε γιατί ο χαρακτήρας του γάμου να είναι αυτός μιας θρησκευτικής τελετουργίας; Σήμερα βέβαια ο γάμος επιτελείτε και εκτός της αναφοράς στο θείο. Μήπως όμως η εκκοσμίκευση τούτη αφαιρεί από τον γάμο την θεμελιώδη αιτία καθεαυτή που διαμόρφωσε την ανάγκη ύπαρξης του θεσμού; Στο γάμο πραγματοποιείται η συνάντηση δυο διαφορετικών ανθρώπων σε μια καινούργια, κοινή πορεία. Αποτελεί αλλαγή του τρόπου ζωής όπου η ατομικότητα παραδίδεται στη συλλογικότητα της οικογένειας που θα επέλθει. Είναι με λίγα λόγια μια υπαρξιακή μεταβολή, ένα πέρασμα...

Ο Γιούνγκ και η Αλχημεία ως Πνευματική Εργασία...

03/01/16 by Γιώργος Ιωαννίδης

Μια από τις σημαντικότερες συμβολές του Καρλ Γιούνγκ στην ιστορία του Δυτικού Εσωτερισμού είναι η ερμηνεία της αλχημικής εργασίας ως προβολή των ψυχικών διεργασιών στο μονοπάτι της εξατομίκευσης. Η θεωρία αυτή δεν ανήκει ακριβώς στο Γιούνγκ. Το 1850 ο Mary Atwood διατυπώνει πρώτος την άποψη πως η αλχημική τέχνη είχε ίσως πνευματικό χαρακτήρα παρά χημικό, γνώμη την οποία ενστερνίζονται και αναπτύσσουν με την σειρά τους ο Rene Guenon, o Julius Evola και πολλοί άλλοι. Η οπτική του Γιούνγκ βέβαια είναι μοναδική καθώς ως ψυχαναλυτής προσεγγίζει το όλο ζήτημα ως αντικείμενο ψυχικής εμπειρίας. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως για τις οποίες έχει κατηγορηθεί για αυτό! Αφαιρώντας τον εργαστηριακό χαρακτήρα από την αλχημική πρακτική κάνει τους αλχημιστές να μοιάζουν με γελωτοποιούς της επιστήμης κάτι που απέχει βέβαια από την πραγματικότητα. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική!...

Υπάρχει προορισμός στο ταξίδι της ψυχής;...

19/12/15 by Γιώργος Ιωαννίδης

Σταθείτε για μια στιγμή και παρατηρείστε πως τα αστέρια που φαινομενικά είναι ακλόνητα στο ουράνιο στερέωμα πως και αυτά ταξιδεύουν, πως γύρω σας όλοι οι άνθρωποι βαδίζουν ασταμάτητα στους δρόμους ενώ ακόμη και οι χυμοί στις φλέβες σας κινούνται και αυτοί στα δικά τους μονοπάτια. Όλα στη φύση βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση, όλα έρχονται από κάπου. Φτάνουν όμως και κάπου; Άραγε, η ίδια η ζωή έχει κάποιο προορισμό; Αναλογιστείτε λίγο το ποτάμι που ο προορισμός στο δικό του ταξίδι είναι να καταλήξει στις όχθες της θάλασσας. Γνωρίζει μήπως το ποτάμι τον προορισμό του; Αν ναι, γιατί συνεχίζει αφού όταν φτάσει στη θάλασσα θα σβήσει την μοναδικότητα του μέσα στα υπόλοιπα ποτάμια που σχηματίζουν την μεγάλη υγρή κοιλάδα. Αν όχι, τότε γιατί κυλά με τέτοια ορμή; Το πρόβλημα του προορισμού δεν είναι τόσο προφανές...

Είμαι!

29/06/15 by Γιώργος Ιωαννίδης

Είμαι! του John Clare (1845)* Είμαι – μα ότι είμαι ουδείς νοιάζεται ή γνωρίζει. Οι φίλοι με λησμόνησαν σαν χαμένη μνήμη: Είμαι εγώ που στα δεινά αναλώνομαι – που υψώνονται και σβήνουν σε φιλόξενη λήθη, σαν σκιές στου έρωτα την ξέφρενη πνιγερή αγωνία. Και να, είμαι, και υπάρχω – σαν ατμοί που περιστρέφονται. Μέσα στο τίποτα της καταφρόνιας και του θορύβου, μέσα στην ζωντανή θάλασσα των άυπνων ονείρων, όπου δεν υπάρχει αίσθηση ζωής μήτε καν τέρψης, μα μονάχα το αχανές ναυάγιο για της ζωής μου το σέβας. Ακόμη και τους μονάκριβους που αγάπησα πιο πολύ, είναι ξένοι – όχι, μάλλον, άγνωροι περισσότερο και από τον καθένα. Λαχταρώ για τοπία όπου άνδρες δεν έχουν βαδίσει. Ένα τόπο όπου γυναίκες δεν χαμογέλασαν ποτέ μήτε έχουν δακρύσει, εκεί...

Για τον καθρέφτη ως σύμβολο…...

18/05/15 by Γιώργος Ιωαννίδης

Όταν η μητριά της Χιονάτης ζήτησε από τον καθρέφτη να της δείξει την πιο όμορφη κόρη του κόσμου, εκείνος δεν μπορούσε παρά να της πει την αλήθεια. Οι καθρέφτες όμως δεν μπορούν να αποκαλύψουν την αλήθεια αφού εξαρτώνται από την πηγή όπως η Σελήνη από τον Ήλιο που το φως του αντανακλά. Γι’ αυτό και ο καθρέφτης συνδέθηκε τόσο έντονα με το γυναικείο φύλο αλλά και την ματαιοδοξία διότι η παθητική του φύση κάνει εκείνον που θα πιστέψει στο καθρεπτισμένο είδωλο, ισχνό μπροστά στη δύναμη της ψευδαίσθησης, φθαρτό μπροστά στη φευγαλέα ματιά της αντανάκλασης που υπάρχει όσο υφίσταται το αντικείμενο που θεάται. Για τους αρχαίους, ο καθρέφτης αντιμετωπίζεται σχεδόν πάντα σαν παγίδα. Αρκεί να θυμηθούμε εδώ τον μικρό Διόνυσο που οι τιτάνες κατόρθωσαν να συλλάβουν και να διαμελίσουν μονάχα όταν άφησαν μπροστά του ένα...

διαβαστε επισης…