Είναι το Παράξενο η Νέα Φυσική;

Λένε ότι η πραγματική μαγεία του παράξενου είναι πως αποτελεί ένα αποκούμπι για τον πραγματικό κόσμο.
Λένε πως, αν υπάρχει κάτι που να αξίζει στο μυστήριο, είναι το ότι λειτουργεί σαν μια προσωρινή έξοδος του μυαλού από τις σκοτούρες της πραγματικής ζωής. Λένε πως το ανεξήγητο είναι σαν τα όνειρα που συνοδεύουν τον ύπνο μας – δεν ωφελούν σε κάτι!
Καταλαβαίνω απόλυτα τα άτομα που υποστηρίζουν τα παραπάνω. Οι περισσότεροι, βλέπετε, αντιμετωπίζουν τα θέματα του μυστηρίου σαν τα κεράκια που βάζουν οι σερβιτόροι πάνω στα τραπέζια των εστιατορίων. Υπάρχουν απλά και μόνο για ατμόσφαιρα! Στην πραγματικότητα κανείς δεν τα έχει ανάγκη, καθώς ο φωτισμός επαρκεί για να ολοκληρωθεί το γεύμα!
Άστοχος ο παραλληλισμός; Κι όμως! Όλα εξαρτώνται από το πού εστιάζει κανείς. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά πιστεύουν πως το παράξενο είναι όμορφες ιστοριούλες για παιδιά (ή για ενήλικες με νοημοσύνη παιδιού), αλλά δεν έχουν κανένα αντίκτυπο στην πραγματική ζωή. Τι είναι, όμως, αυτή η περιβόητη πραγματική ζωή; Το ΔΝΤ; Η σχολή; Οι σχέσεις; Ή μήπως όλα αυτά είναι κομμάτια της ζωής, που για διάφορους λόγους τούς δίνουμε (ή μας έχουν μάθει να τούς δίνουμε) μεγαλύτερη προσοχή;
Αυτοί που διαχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό τεμαχίζουν τον εαυτό τους σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, ξεκινώντας έναν πόλεμο που εξαρχής δεν έχει νόημα. Στη συνέχεια, η διάσχιση αυτή προβάλλεται και στο ίδιο το σύμπαν, προκαλώντας τα γνώριμα φαινόμενα αποξένωσης. Πώς, λοιπόν, περιμένουν να αντιληφθούν το διαφορετικό, την εξαίρεση και το ακανόνιστο, που εμείς ονομάζουμε «Μυστήριο»; Εκτός και αν…
Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ατόμων που περιγελούσαν οτιδήποτε είχε να κάνει με το δυσεξήγητο, μέχρι που κάποια στιγμή το παράξενο τούς χτύπησε κυριολεκτικά την πόρτα! Και τότε τα πάντα αλλάζουν, οι κοσμοθεωρίες που μέχρι πρότινος ασπάζονταν με σθένος, καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
Πολλοί δε, μπροστά στο πρώτο σοκ, προτιμούν να ξεχάσουν και να θάψουν βαθιά στη μνήμη τους το συμβάν, ελπίζοντας έτσι να το ξορκίσουν, για να διατηρήσουν την αρχική τους πίστη στον ασπρόμαυρο κόσμο, όπου το διαφορετικό υπάρχει μονάχα σαν μια μακρινή (σχεδόν φανταστική) πιθανότητα.
Βέβαια, η αποδοχή του παράξενου ως κάτι που αξίζει το σεβασμό μας μπορεί να μην συμβεί μ’ έναν τόσο τραυματικό τρόπο. Υπάρχουν, βλέπετε, και εκείνοι που αποδέχονται τις παραδοξολογικές θεωρίες, επειδή απλά εξηγούν καλύτερα τον κόσμο που κατοικούμε.
Κλασικό παράδειγμα είναι οι μυστηριώδεις ιδιότητες των αλαφροΐσκιωτων, που μπορούν και βλέπουν αλλόκοτες μορφές, πνεύματα νεκρών και απροσδιόριστες ενέργειες να «βαδίζουν» στον ίδιο χώρο με εμάς, υπακούοντας, όμως, διαφορετικούς νόμους της φυσικής. Με βάση τα γνωστά δεδομένα, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Μήπως, όμως, οι αλαφροΐσκιωτοι μπορούν και βλέπουν αποσπάσματα από τη ζωή στις παράλληλες διαστάσεις; Εύλογα θα πείτε πως κάτι τέτοιο μοιάζει παρατραβηγμένο. Κι όμως!
Τον περασμένο Δεκέμβρη, ο ερευνητής Stephen Feeney από το τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, δημοσίευσε μια καινοτομική εργασία, στην οποία κατέθετε τις αποδείξεις που εντόπισε για την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων, κόσμοι δίπλα σε κόσμους που μέχρι σήμερα μάλιστα έχουν συγκρουστεί τέσσερις φορές μεταξύ τους!
Απίθανο; Θα μπορούσε, καθώς η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων έχει δεχτεί πολλές σοβαρές κριτικές. Μήπως, όμως, επιβεβαιώνει πολλές από τις εμπειρίες των αλαφροΐσκιωτων;
Γι’ αυτό, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να σας διηγείται μια παράξενη εμπειρία, ακούστε την προσεχτικά, διότι σ’ αυτήν μπορεί να κρύβονται οι αποδείξεις που χρειάζεται η Επιστήμη για να ανακαλύψει την νέα Φυσική του αύριο!