Οι Βρικόλακες, τα Ζόμπι & το Πνεύμα της Εποχής μας
Τα βαμπίρ επιστρέφουν δυναμικά τα τελευταία χρόνια, και ο κινηματογράφος παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Ταινίες, όπως το Twilight, το Underworld, το Daybreakers κ.α. έχουν αναζωπυρώσει σημαντικά το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ τηλεοπτικές σειρές σαν το True Blood και το Vampire Diaries διατηρούν τη φλόγα του ενθουσιασμού αναμμένη. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είναι προφανές νομίζω, πως η σαγήνη της βαμπιρικής φιγούρας δεν έχει εγκαταλείψει τον άνθρωπο. Μπορεί άλλωστε να προσαρμόζεται τόσο εύκολα στα διαφορετικά γούστα του εκάστοτε σκηνοθέτη ή/και συγγραφέα!
Άλλοτε βίαιος και άλλοτε ρομαντικός, γοτθικός ή πανκ, μερικές φορές ζωσμένος από υπερτεχνολογικά όπλα ή μονάχα με τους κυνόδοντές του, με υπερδυνάμεις ή χωρίς, solo ή μαζί με την αγέλη του, ο βρικόλακας αποδεικνύεται (μετά τα φαντάσματα) το πιο παλιό πλάσμα του υπερφυσικού, που μπορεί και ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στην ψυχολογία των επιθυμιών μας.
Ανασύρει με ένα μοναδικό τρόπο τις ανομολόγητες σκέψεις μας για δύναμη και μέσω αυτού, ζούμε την υπέρβαση των κανόνων που έχει θεσπίσει η κοινωνία, αλλά και η ίδια η φύση.
Αυτό που λίγοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει πραγματικά είναι, ότι ο βρικόλακας δεν εκφράζει πλήρως το πνεύμα της εποχής – υπάρχει βλέπετε ένα άλλο πλάσμα που ζωντανεύει καλύτερα τους φόβους και τις ανησυχίες του 21ου αιώνα: τα ζόμπι!
Μπορεί αυτό να ακουστεί παράξενο, όμως το πλάσμα αυτό κερδίζει ολοένα και περισσότερο την προσοχή, και αυτό δεν συμβαίνει μονάχα κινηματογραφικά (υπάρχουν τουλάχιστον 570 ταινίες με ζόμπι, χωρίς να υπολογίζω τις εκατοντάδες μικρού μήκους…) αλλά και στον «πραγματικό» μας κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικό, πως στα μεγαλύτερα θεματικά party που διοργανώνονται τελευταία, κυριαρχεί η αμφίεση των ζόμπι. Μάλιστα, το 2009, στο Big Chill Festival που διοργανώθηκε στο Nottingham της Αγγλίας, συγκεντρώθηκαν 4.026 άνθρωποι ντυμένοι και βαμμένοι σαν ζόμπι! Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν έναν κοινωνιολογικό χαρακτήρα σ’ όλη αυτήν τη ζομπολαγνεία. Θα μπορούσαμε δε να το συγκρίνουμε με το μεσαιωνικό danse macabre, μόνο που αντί για σκελετούς, σήμερα χορεύουν ανθρώπινα υπολείμματα δίχως λογική και συναίσθημα, που σέρνονται ανά όχλους, αναζητώντας να κανιβαλίσουν το μυαλό των εναπομείναντων ζωντανών πλασμάτων. Είναι αυτή η εικόνα που έχουμε για την εποχή μας; Τολμώ να πω, πως ναι!
Βλέπετε, πίσω από τα θαύματα της τεχνολογίας, την πρόοδο της σκέψης και τις ελευθερίες που μας χάρισε ο μοντέρνος τρόπος ζωής, ο (φυσικός) άνθρωπος μοιάζει να αλλοιώνεται κάτω από το τσιμέντο, το άγχος και τον υπέρμετρο υλισμό.
Μεταμορφωνόμαστε με λίγα λόγια σε μια άβουλη μάζα ζωντανών νεκρών, σε αληθινά ζόμπι δηλαδή, και η σημερινή προσήλωση στο φανταστικό αυτό είδος του τρόμου είναι ένας τρόπος έκφραση αυτής της κατάστασης.
Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατο πλάσμα, την ίδια στιγμή που αφήνεται στην άβυσσο της αυτοδιάλυσης, στρέφεται και προς μια άλλη πλευρά της ψυχολογίας του: ενώ λοιπόν το ένστικτο του Θανάτου προβάλλεται στα ζόμπι της καθημερινής ζωής, το ένστικτο του Έρωτα πέφτει επάνω στους βρικόλακες της φαντασίας μας.
Προσέξτε όμως, πως και στις δυο περιπτώσεις, ο άνθρωπος νικάει το θάνατο και συνεχίζει. Και εδώ πιστεύω πως βρίσκεται το πιο αισιόδοξο κομμάτι του όλου θέματος, το ανθρώπινο πείσμα για συνέχεια, ανεξάρτητα από τη φύση των εμποδίων.
Related Posts
Tags
Share This
σχόλιο από Facebook
John Pan h zombikh syberifora ths koinwnias olo kai epidinonetai. apla o kanivalismos den ginetai me sarkes kai myala:) twra to oti zombie th vriskun me vampires ti na peis.. yparxei kai h ekdoxh pws ta vampires adistoixa einai aftoi pou mas pinun to aima me to kalamaki (oi.. apo panw):P
σχόλιο από Facebook
Nikos Stais
Από τη μια μας εκφράζουν τα ζόμπι γιατί και εμείς χαμένοι (πολλές φορές και ζωντανοί-νεκροί) ψάχνουμε να τραφούμε για να ζήσουμε, κανιβαλίζοντας τον συνάδελφο στη δουλεία για να επικρατήσουμε εμείς, κανιβαλίζοντας τον-την σύντροφο μας όταν …αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε δυο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα, κανιβαλίζοντας ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις και τα παιδιά μας όταν τους φορτώνουμε ένα πρόγραμμα με 16+ ώρες στα θρανία που δεν αρμόζει στην ηλικία τους. Από την άλλη η κοινωνία και ειδικά οι νέοι ψάχνουν έναν χαμένο ρομαντισμό που μυρίζει παρελθόν αυτό ακριβώς εκπροσωπούν οι Βρικόλακες.
σχόλιο από Facebook
Konstantinos Mavraganis Λυκάνθρωποι;;;;;;;;;;;;;;;;;; κάπου;;;;;;;;;;;;;;;;;; 🙁
Χμ… οι λυκάνθρωποι εκφράζουν το κτήνος ή πιο σωστά την αδυναμία του ανθρώπου να έρθει σε αρμονική σχέση με την σκιώδη πλευρά του. Παριστάνει τον πολιτισμένο άνθρωπο όταν βρίσκεται έρμαιο των ανεπεξέργαστων ενστίκτων του (ασυνείδητο).
Όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι κάτι που μας αρέσει σαν είδος, πόσο δε στους αμερικάνους που έχουν πρόβλημα με το ζήτημα της δημιουργίας vs εξέλιξης. Οι λυκάνθρωποι μας θυμίζουν πως είμαστε ζώα, λεπτομέρεια που ενοχλεί…
Αντίθετα μας αρέσει το λυκοειδές στοιχείο όταν και όπου κυριαρχούμε πάνω σ' αυτό. Βλέπε για παράδειγμα τον Γούλβεριν!
Σχόλιο από Facebook
Panos Doumas
alloi eimaste san zobi ….avouloi kai ermea olon auton pou prospathoun na mas eksousiasoun kai alloi eimaste vampires …giati kapoios prepei na eksousiasei auton ton kosmo asxeta an tou "roufa to aima" metaforika h kuriolektika……
Καλησπέρα.
Αρχικά, φαίνεται ο άνθρωπος να εντυπωσιάζεται από τον βαμπιρικό κόσμο λόγω της προβολής. Όμως το αίτιο αυτής της βαμπιρικής "κρίσης" βρίσκεται αλλού. Αν αναλογιστούμε έστω λίγο το ότι ο άνθρωπος φοβάται τόσο το δεδομένο,τον θάνατο δηλαδή, ξεχνάει να τον εξομοιώσει με την πραγματική λύτρωση.
Εκτός αυτού,αν δεχτούμε πως οι αρεσκείες του κόσμου γύρω ,περνάνε μέσα από σύμβολα τότε τα vampires έχουν πέραση λόγω του τι συμβαίνει στον κόσμο καθημερινά. Τηλεοράσεις,internet και γρήγορη πληροφορία, προβλήματα με την οικονομία, υποταγή και ξεπούλημα της ψυχής μας της ίδιας. Ποιός μας είπε πως πράγματι, εμείς δεν είμαστε η τροφή των "μεγαλοβαμπιρ" ; Αυτά τουλάχιστον σχετικά με το κοινωνικό πλαίσιο της προβολής των βρυκολάκων…
Από την άλλη,ο άνθρωπος ως ον , έχει απομακρυνθεί από την πραγματική του φύση. Η φύση μας όμως, όσο άγρια κι αν είναι και σκάρτη ανά στιγμές, είναι αρκετά ισχυρή. Αυτό όμως , σε συνδυασμό με τα ψεύτικα αγαθά που μας παρέχουν και τις μη αναγκαίες πάντα ανέσεις, οδηγούν σε ένα είδος νοητικής αναπηρίας. Ο άνθρωπος αναγκάζεται να τραβάει από το τρίχωμα , το ζώο που έχει μέσα του για να το κρύψει. Μια "ζωώδη" πράξη,όπως η πόση αίματος,καλυμμένη με έναν θυληπρεπή ,"ομορφούλη" βρυκόλακα υπενθυμίζει , θέλοντας ή μη, τι κρύβουμε μέσα μας. Στην πραγματικότητα ,αν υπήρχε σωστή διαμόρφωση του χαρακτήρα και του δυναμισμού του ανθρώπινου νου, όλα αυτά θα φαντάζαν βλακώδη μπροστά στον πραγματικό βαμπιρισμό ,που ,κατά την κρίση μου πάντα, δεν είναι κατάλληλη στιγμή να αναλυθεί.