Ο Κρόουλυ και το Παιδί του Φεγγαριού

22/03/10 by arpokratis

Επανεκδίδεται στις 1 Μαίου 2010 ένα από τα πλέων ξεχασμένα έργα του μεγάλου μύστη, συγγραφέα και ποιητή Άλιστερ Κρόουλυ, το μυθιστόρημα Το Παιδί του Φεγγαριού, που γράφτηκε το 1917 για να δημοσιευτεί τελικά το 1929.
Η νουβέλα αυτή αποτελεί ένα αριστουργηματικό πάντρεμα λογοτεχνίας και μυστικισμού όσο επίσης και μια ευκολονόητη πραγματεία στο τεράστιο θέμα της φιλοσοφίας και της μαγικής τέχνης.
Αντιγράφοντας την πραγματική του ζωή, ο Κρόουλυ μεταφέρει τις εμπειρίες του στο πρόσωπο του Σύριλ Γκρέϊ, ενός μάγου και μύστη μιας εσωτερικής αδελφότητας ο οποίος ερωτεύεται και επιδιώκει δια μέσου μιας γυναίκας να ενσαρκώσει σε έμβρυο μια γνήσια Σεληνιακή Ψυχή.
Η νουβέλα μας ταξιδεύει από τους σκιώδες δρόμους του Λονδίνου και τα πνευματιστικά σαλόνια της αριστοκρατίας, στην μαγική Ιταλία και τα γεγονότα του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο σκελετός του έργου περιφέρεται γύρω από την πραγματοποίηση του «πειράματος» κάτω από την διαρκείς απειλή της Μαύρης Στοάς και τις συνεχείς προσπάθειες της για την καταστολή του σχεδίου, ενώ ταυτόχρονα συναντάμε την εννοιολογική ερμηνεία της συμπαθητικής μαγείας, την ανάπτυξη της Ταοϊστικής φιλοσοφίας, την υποκειμενικότητα των αντιλήψεων και την πίστη στην Θεληματική μεταφυσική και θρησκεία που σχημάτισε ο ίδιος ο Κρόουλυ.
Βυθισμένη η ιστορία στον ρομαντισμό μιας διαφορετικής εποχής, ο συγγραφέας μεταφέρει επιτυχώς στον αναγνώστη του τα παρασκηνιακά γεγονότα που οδήγησαν στην διαμάχη και στην τελική διάλυση του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, την ηθική πτώση των εσωτερικών ταγμάτων στις αρχές του 20ου αιώνα, όσο όμως και την πίστη για την αναγέννηση της ανθρωπότητας.
Εύκολα μπορεί ο αναγνώστης να θεωρήσει πως όσα εξιστορεί στο κείμενο του ο Κρόουλυ είχαν όντως πραγματοποιηθεί μιας και ο ίδιος είχε επιδιώξει να κάνει πράξη την ενσάρκωση ενός Σεληνιακού παιδιού δίχως όμως και να τα καταφέρει.
Στην αυτοβιογραφία του μάλιστα ο ίδιος αναφέρει σχετικά ότι «σε αυτή την νουβέλα έχω δώσει μια περίτεχνη περιγραφή των μοντέρνων μαγικών θεωριών και πρακτικών. Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες του έργου είναι άνθρωποι που γνωρίζω, ενώ πολλά από τα συμβάντα προέρχονται από την προσωπική μου εμπειρία».
Και ήταν μάλλον αυτό το σημείο που προκάλεσε την συμπάθεια όσο και την αντίδραση των κριτικών της εποχής. Έτσι αν και οι περισσότερες εφημερίδες της περιόδου είχαν δώσει κολακευτικά σχόλια για το συγκεκριμένο έργο, οι Times έγραψαν ότι «ο κύριος Κρόουλυ είναι έξυπνος, και έχει φιλολογικές ικανότητες, όμως εδώ, όπως και σε προηγούμενα γραπτά του, ταυτίζεται απόλυτα με την πραγματικότητα των μαγικών εμπειριών τόσο ώστε να γίνεται αποδεκτός μόνο στους λιγότερο αξιόπιστους αναγνώστες».
Μια τέτοια κριτική ακούγεται αληθινά παράξενη όταν ο προσεχτικός αναγνώστης του βιβλίου εύκολα θα αναγνωρίσει πως η μαγεία που περιγράφει ο συγγραφέας έχει άμεση σχέση με την ψυχολογία του ανθρώπου τοποθετώντας την έτσι ως άμεσο αποτέλεσμα της.
Η μαγεία βέβαια για την οποία γράφει ο Κρόουλυ είναι δομημένη μέσα σε ένα πολύπλοκο σύστημα τυπικών, όμως συνεχώς μέσα στο κείμενο παραδίδει μαθήματα της φιλοσοφικής εξήγησης των τύπων αυτών.
Άλλωστε, και σε πολλά σημεία υπάρχει μια αμφισβήτηση απέναντι στα παραφυσικά αίτια όσο και στην αποτελεσματικότητα της μαγείας. Στο σημείο μάλιστα όπου αναφέρει ότι «…ο μάγος επιτυγχάνει την Ενότητα με το να ενοποιεί τον εαυτό του συνεχώς με τους άλλους, κατανοώντας πως είναι ίσος με κάθε στοιχείο του σύμπαντος», θυμίζει περισσότερο Πλωτινική φιλοσοφία παρά Σολομωνικό Γριμόριο!
Την ίδια στάση συναντάμε επίσης και στην διακωμώδηση των χαρακτήρων όπως αυτό του ψευδό-Ροδόσταυρού Μπούτσερ, που ακολουθούν τις εσωτερικές οδούς μόνο για την απόκτηση χρήσιμων γνωριμιών και που πιστεύουν πως οι μυητικοί βαθμοί μπορούν να γίνουν απόκτημα μονάχα έναντι μιας χρηματικής αμοιβής!
Ο λόγος συνεπώς του Κρόουλυ απέχει ιδιαίτερα από την παραπάνω κριτική αφού γίνεται διδακτικός τόσο μέσα από την σοβαρότητα του φιλοσοφικού λόγου όσο και μέσα από την σάτιρα που εύστοχα χρησιμοποιεί παντού μέσα στο μυθιστόρημα, άλλοτε φανερά και άλλοτε έμμεσα.
Η ζωή λοιπόν του μεγάλου αυτού μυστικιστή, δραματοποιημένη από τον ίδιο και εμπλουτισμένη με την γνώση του στις εσωτερικές επιστήμες, συμπυκνώθηκε σε μια νουβέλα που μπορεί ίσως να κουράσει τον αναγνώστη με το βάρος των συνεχών συμβολισμών στο λόγο και τους κοφτούς διάλογους, αλλά ταυτόχρονα θα τον παρασύρει σε ένα μαγικό ταξίδι ενατένισης φιλοσοφικών ιδεών μέσα σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα ίντριγκας, σκοτεινής μαγείας και έρωτα.