Ο συγγραφέας δεν γράφει μόνος του

18/10/14 by Γιώργος Ιωαννίδης

Από την αρχή της Ιστορίας ο άνθρωπος γράφει και από την αυγή του Χρόνου ο άνθρωπος προβληματίζεται γιατί γράφει. Ιστορία βέβαια δεν υπάρχει χωρίς γραφή όπως και Χρόνος δεν υπάρχει χωρίς Ιστορία. Αντίστοιχα, άνθρωπος και λόγος είναι έννοιες συνυφασμένες, καθώς ο λόγος είναι η εμφάνεια του ανθρώπου, φυσική απόρροια της αφηρημένης δεινότητας που μας διακρίνει σαν είδος. Τι κάνει όμως τον λόγο γραφή;
Δίχως αμφιβολία πρόκειται για την μετάθεση ενός διαλόγου – ένα διάλογο εσωτερικό, όπου η κατάθεση των ιδεών στο χαρτί κάνει αισθητό το ανεπαίσθητο, ορατό το αόρατο της ψυχής που με τον τρόπο αυτό βεβαιώνει την ύπαρξη της.
Συνάμα είναι ένας διάλογος εξωτερικός, ανάμεσα στον γραφέα και τον αναγνώστη του, ένα μοίρασμα ιδεών, μια απόπειρα κοινωνίας της προσωπικής οπτικής και ερμηνείας. Και λέω απόπειρα διότι με τον τρόπο αυτό ο γραφέας αποζητά διέξοδο από την μοναξιά του, από τον αυτοαναφορικό στοχασμό του.
Και στις δυο περιπτώσεις το νόημα της γραφής -το αίτιο και ο σκοπός- είναι υπαρξιακός γι’ αυτό και ορθά ειπώθηκε πως με την γραφή ο άνθρωπος αγωνίζεται ενάντια στον θάνατο, όχι όμως για να αποτυπώσει την υπογραφή της ψυχής του σε κάτι περισσότερο αναλλοίωτο από τον ίδιο. Δεν πρόκειται δηλαδή για διατήρηση αλλά για αποκάλυψη μέσα στο πεδίο του αιώνιου. Πόσο δε όταν η γραφή είναι αναφορική στο υψηλό και το ωραίο που υπερβαίνει το άτομο.
Ακριβώς αυτή η γραφή στον κάθετο οντολογικό άξονα είναι που προσδίδει το συν στον γραφέα. Ο συγγραφέας δεν γράφει μόνος του. Το σημείο αναφοράς του είναι το Άλλο, πηγή του η έμπνευση δηλαδή η πνοή που κατέρχεται και τον διαπερνά. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας είναι το όχημα των Ιδεών, ένας απλός προφήτης που ερμηνεύει την Φωνή που του υποδεικνύει το Νόημα. Από τον Ιωάννη της Αποκάλυψης έως το Βιβλίο του Νόμου του Κρόουλυ, από τον Όμηρο μέχρι και το σύγχρονο διάμεσο που γράφει με αυτοματισμό, η εσωτερική ορμή κάθε συγγραφέα δεν εντοπίζεται μέσα του παρά εκτείνεται πέρα από τα γεωγραφικά όρια της ψυχής του κάνοντας τον ίδιο φωνή της εποχής του αλλά και γέφυρα για το πέρασμα της γενιάς που εκπροσωπεί, στο αύριο.
Η συγγραφή είναι μια πάλη με τον χρόνο, μια παλινδρομική κίνηση ανάμεσα στην ανάμνηση και την επανάληψη. Η πρώτη -έξω από την Πλατωνική ερμηνεία- παραδίδει την συνείδηση στην βαρύτητα του παρελθόντος. Είναι η μνήμη του μελαγχολικού που κεντρομόλα πάλετε γύρω από την απώλεια που πενθεί. Η δεύτερη είναι αναγωγή στο καινούργιο μέσα από την είσοδο του παλιού στο συμβαίνειν.
Ο συγγραφέας ταξιδεύει στο μονοπάτι που του ανοίγετε ανάμεσα στις αντικριστές αυτές όχθες με μόνη συντροφιά την Μούσα που αναγγέλλει δια αυτού τις αιώνιες αλήθειες για την ζωή, τον έρωτα και το τέλος.