Ο Έρωτας στο Επανάσταση Σιωπής…

18/03/14 by Γιώργος Ιωαννίδης

Το κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε τις σημειώσεις μου για την εισήγηση μου στην βραδιά παρουσίασης της τελευταίας ποιητικής συλλογής της Νίκης Ταγκάλου με τίτλο Επανάσταση Σιωπής (των Πρότυπων Εκδόσεων Πηγή) που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της Τετάρτης 12 Μαρτίου 2014.

Ο βιαστικός τρόπος ζωής μάς εμποδίζει συχνά από το να σταθούμε για μια στιγμή και να συλλογιστούμε λίγο τις λέξεις με τις οποίες γεμίζουμε την καθημερινότητα μας.
Μια από αυτές τις λέξεις είναι η ποίηση, από το ποιώ που σημαίνει δημιουργώ, φέρνω σε ύπαρξη, φανερώνω. Φανερώνω όμως τι;
Ο τρόπος της ποίησης είναι ο λόγος -ακόμη μια λέξη που δηλώνει εκδήλωση- η υποστασιοποίηση δηλαδή μιας εσωτερικής κατάστασης, μιας ιδέας, ενός συναισθήματος, μιας ανάμνησης. Είναι με λίγα λόγια μια φανέρωση ψυχής, της ψυχής του ατόμου που εξωτερικεύει μέρος από το είναι του σε μια προσπάθεια να εγκαθιδρύσει -δηλαδή να δημιουργήσει- σχέση, κοινωνία με τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον άγνωστο, τον αναγνώστη. Γι’ αυτό και ένας ποιητής ζητά με το έργο του -με τον λόγο του- να επικοινωνήσει αφού ζητά να υπερβεί την μοναξιά του Εγώ του συναντώντας τον άλλο μέσα από τα κείμενα του.
Αντίστοιχα, η Κοινωνία η ίδια δημιουργεί ποιητές για να αποτελέσουν αυτοί την φωνή της, να προφέρουν ότι η ίδια -λόγο της συλλογικότητας της- αδυνατεί να προσδιορίσει σε λέξης. Ο ποιητής είναι η φωνή της συλλογικής ψυχής. Και η φωνή αυτή είναι ερωτική. Το ξέρουμε αυτό από τον Πλάτωνα ακόμη. Διότι τι άλλο είναι ο έρωτας αν όχι η δύναμη και η επιθυμία για ένωση. Ένωση ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη του, καθ’ομοίωση της ένωσης του θείου με τον άνθρωπο.
Κάπως έτσι και η ποίηση της Νίκης Ταγκάλου είναι ερωτική. Παρακαλώ, μην παρερμηνεύσετε εδώ τον χαρακτηρισμό αυτό! Ο έρωτας αυτός δεν σταματά στους πόθους της σάρκας. Στον έρωτα, τον αληθινό έρωτα -αυτόν που ποιεί το κάλλος, που γεννά αυθεντικά χαμόγελα και ευδαιμονία καρδιάς- το σώμα ακολουθεί την ψυχή. Και η ψυχή είναι η «καρδιά» στο έργο της Νίκης Ταγκάλου.
Κάπου γράφει η ίδια… «Σημαδέψτε στο μυαλό μου δεν με νοιάζει. Την ψυχή μου μόνο αφήστε ήσυχη, χωρίς αυτήν δεν μπορώ να γράψω…» Ας ακούσουμε λοιπόν τους χτύπους αυτής της ψυχής όπως αυτοί απαθανατίστηκαν στα ποιήματα της…