Πόσο Ζυγίζει η Ψυχή;

23/07/13 by Γιώργος Ιωαννίδης

Ανάθεμα και αν γνωρίζω! Δεν έχω λόγο να κρύψω την άγνοιά μου, καθώς κανείς πραγματικά δεν ξέρει να απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα.
Είναι γνωστή βέβαια η περίπτωση του Dr. Duncan MacDougall, που από το 1901 και για εφτά χρόνια διεξήγαγε μια σειρά από έρευνες πάνω σε ετοιμοθάνατους ανθρώπους και ζώα, για να εντοπίσει το ακριβές βάρος της ψυχής. Η μέθοδος ήταν απλή: έβαζε το κρεβάτι με τον ετοιμοθάνατο πάνω σε μια ζυγαριά ακριβώς λίγες ώρες πριν ξεψυχήσει και κατέγραφε οποιαδήποτε αλλαγή στο βάρος του.
Αυτό που παρατηρήθηκε ήταν η εξαφάνιση 21 γραμμαρίων από το σώμα του νεκρού, ποσότητα όμως που δεν μετρήθηκε και στις περιπτώσεις σκύλων! Μήπως αυτό σημαίνει πως τα σκυλιά δεν έχουν ψυχή ή μήπως κάτι έγινε λάθος κατά την διάρκεια των πειραμάτων; Κανείς δεν γνωρίζει και κανείς δεν επανέλαβε τα πειράματα του MacDougall, όχι δημόσια τουλάχιστον…
Όπως και να έχει όμως, το ερώτημα παραμένει: πόσο ζυγίζει η ψυχή;
Πιστεύω πως μια ουσιαστική απάντηση είναι αδύνατη, από την στιγμή που κανείς δεν μπορεί να δώσει ένα σαφή ορισμό της ψυχής. Με ποιον τρόπο να αναζητήσεις κάτι που δεν ξέρεις τι είναι; Αντίστοιχα, τι μπορούμε να πούμε για τον Κόσμο των Πνευμάτων πέρα από εικασίες;
Γεγονός, όμως, είναι πως οι μαρτυρίες που υπάρχουν για αυτήν την Άλλη Πλευρά είναι κάτι περισσότερο από πολλές. Είμαι βέβαιος πως ακόμη και εσύ ή έστω ένας γνωστός σου θα έχει να διηγηθεί μια παράξενη ιστορία που να αφορά τους νεκρούς. Παρόμοια έχω και εγώ μια τέτοια εμπειρία, γεγονός που φλόγισε μέσα μου το ενδιαφέρον για την εφαρμοσμένη παραψυχολογία, την επιτόπια έρευνα και τη συστηματική μελέτη πάνω στα πνευματιστικά ζητήματα χρόνια τώρα.
Οι εμπειρίες που ακολούθησαν εκείνη την πρώτη δεν ήταν λίγες, ούτε λιγότερο εντυπωσιακές. Αν όμως έμαθα κάτι από όλα αυτά, τότε σίγουρα μπορώ να το συνοψίσω ως εξής: είμαστε μια σπίθα, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Ένα άστρο που στην περιπλάνησή του συγκέντρωσε μια κρούστα σμιλεμένη από τις διάσπαρτες ενέργειες των όσων συνάντησε. Μα το πρόσωπο αυτό είναι απλά ένα όνειρο, που φθίνει κάθε φορά που η φλόγα ταράσσεται στην πορεία της.
Για τους ανθρώπους η ταραχή αυτή λέγεται «γέννηση» και άλλοτε «θάνατος», δεν είναι όμως παρά απλές κινήσεις του ενός και μοναδικού πράγματος. Η σπίθα αυτή είναι η πιο αγνή εικόνα Αυτού που είναι, και Αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από ζωή, γι’ αυτό και οι σπίθες ταξιδεύουν, αν και η αλήθεια είναι πως δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους.
Μήπως η παράγραφος αυτή σας μοιάζει πολύ ποιητική; Είναι! Βλέπετε, πιστεύω πως μονάχα αυτός είναι ο λόγος τον οποίο μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να μιλήσει καλύτερα για τον Κόσμο των Πνευμάτων…