Το Παιδί της Ερήμου

04/02/13 by Γιώργος Ιωαννίδης

Το Παιδί της Ερήμου

Μια μαγική αλληγορία

Ήταν κάποτε ένα ζευγάρι, ένας Αδάμ και μια Εύα που μαλώνανε πολύ. Οι δυο τους κατοικούσαν σε μια έρημο που μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι δεν υπήρχε τίποτα πέρα από βράχους, ενώ ο αέρας με τον οποίο γέμιζαν τα πνευμόνια, ήτανε ψυχρός.
Σ’ αυτή την έρημο δεν κατοικούσε τίποτε άλλο πέρα από αυτό το ζευγάρι, και το μόνο που ακούγονταν ήταν οι καβγάδες τους. Κανείς τους δεν ήξερε γιατί μαλώνανε – είχαν ξεχάσει μετά από τόσο καιρό!
Κάποια στιγμή όμως, αποφάσισαν να θυμηθούν γιατί και πως ξεκίνησαν όλα αυτά. Ίσως έτσι, έβρισκαν και τον τρόπο για να σταματήσουν τους καβγάδες.
Αποφασισμένοι λοιπόν, άρχισαν να συλλογίζονται και να συζητάνε όρθιοι. Αλλά μην νομίζετε πως ο διάλογος αυτός ήταν ειρηνικός. Κάθε άλλο!
Συχνά ο Αδάμ ήθελε να εγκαταλείψει την κουβέντα και έτρεχε μακριά, με αποτέλεσμα η Εύα να χρειάζεται ένα λάσο για να τον πιάνει και να τον σέρνει κοντά της. Άλλοτε πάλι, ήταν η Εύα που έφευγε κρυφά και έτσι ο Αδάμ έριχνε το σχοινί για να την φέρει πίσω. Για να σταματήσει λοιπόν αυτό το κυνηγητό, οι δυο τους έχτισαν ένα φράκτη κυκλικό, και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σηκώσανε πύργους ώστε ακόμη και αν ποτέ κάποιος κατόρθωνε να ξεφύγει, ο άλλος να μπορούσε να τον δει και να τον φέρει πίσω.
Ο καιρός περνούσε λοιπόν και το ζευγάρι συνέχιζε τον διάλογο του μέσα σ’ αυτή την κατασκευή. Μέχρι που κάποτε παρατήρησαν από τον ανατολικό πύργο ψηλά, πως μπορούσαν να δουν πέρα μακριά μια εύφορη κοιλάδα όπου τα σύννεφα ταξίδευαν με γαλήνιους σχηματισμούς στον αέρα. Άλλοτε, διέκριναν από τον νότιο πύργο πως πέρα μακριά υπήρχε ένα ηφαίστειο με καυτή λάβα να βγαίνει από τα έγκατα της γης. Κάποια στιγμή, πρόσεξαν πως από τον δυτικό πύργο μπορούσαν να διακρίνουν μια μεγάλη θάλασσα, ενώ από τον πύργο που έβλεπε τον βορρά, πέρα μακριά υπήρχε ένα καταπράσινο δάσος.
Το ζευγάρι προβληματίστηκε που τόσο καιρό αδυνατούσε να διακρίνει όλα αυτά τα τοπία, και έτσι συνέχισαν να συζητάνε ευδιάθετα. Μέχρι που μια μέρα, τέσσερις φιγούρες εμφανίστηκαν από μακριά. Στην αρχή ήταν κάτι σαν μικρές ακαθόριστες κηλίδες στον ορίζοντα αλλά σύντομα κατάλαβαν πως πρόκειται για ταξιδιώτες που η κατασκευή και το ζευγάρι μας είχαν προκαλέσει την προσοχή τους.
Όσο περνούσε ο καιρός, οι τέσσερις περιπλανώμενοι πλησίαζαν περισσότερο, μέχρι που στάθηκαν ακριβώς έξω από το φράχτη, ο καθένας μπροστά από έναν πύργο.
Οι τέσσερις τους, ψηλοί και όμορφοι όπως ορθώνονταν, φαίνεται να κρατούσαν από ένα δώρο: ένα ξίφος, μια ράβδος, ένα κύπελλο και ένας δίσκος. Στην αρχή το ζευγάρι φοβήθηκε πολύ από την παράξενη συντροφιά, αλλά καθώς οι τέσσερις ξένοι τους παρατηρούσαν απτόητοι, πήραν θάρρος και συνέχιζαν. Όλο αυτό το διάστημα άλλωστε, η κουβέντα τους είχε αλλάξει και οι δυνατές κραυγές τους έγιναν γλυκιά μουσική.
Καθώς λοιπόν ο Αδάμ τραγουδούσε με την Εύα, οι ταξιδιώτες άρχισαν να τραγουδάνε και αυτοί, μέχρι που ένα φως παράξενο σχηματίστηκε από πάνω και το ζευγάρι λούστηκε από τις αχτίδες του.
Όταν το φως μετριάστηκε το ζευγάρι είδε πως τα δυο τους κορμιά είχαν γίνει ένα και πως η ενιαία τους κοιλιά ήταν πρησμένη. Δίχως να χάσουνε το θάρρος τους, συνέχισαν το τραγούδι μέχρι που έγινε αισθητό ένα παιδί. Ήταν ένα μικρό χαμογελαστό παιδί με στρουμπουλά άκρα που δεν βάδιζε στην γη μήτε πετούσε στον αέρα. Τα μάτια του έτρεχαν πάνω από κάθε επιφάνεια και κάθε επιφάνεια δεν διέφερε από το εσωτερικό της. Τότε κατάλαβε την αλήθεια και έκανε ένα βήμα. Ο φράκτης δεν χρειαζόταν άλλο, είχε γίνει αυγό, το αυγό κύβος και το παιδί ένας ήλιος με τέσσερις ακτίνες.
Οι ταξιδιώτες ευλόγησαν το παιδί και ο καθένας στράφηκε προς τον τόπο του, διότι από μακριά ακούγονταν οι μελωδίες από κάποιο άλλο ζευγάρι…