Σχετικά με τα Παιδιά του 1983

25/05/12 by Γιώργος Ιωαννίδης

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι οι σημειώσεις από την ομιλία που είχα πραγματοποιήσει στο βιβλιοπωλείο Δίον, στις 24 Φεβρουαρίου 2010, στα πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου Υπόθεση Παιδιά του 1983: Οι Έλληνες Indigo, του καλού φίλου και συνεργάτη, Μηνά Παπαγεωργίου.

 

Το βιβλίο του Μηνά Παπαγεωργίου είναι εξαιρετικά σημαντικό διότι καταγράφει και απαθανατίζει μια καθολική τάση της εποχής μας – την ανάγκη και την ελπίδα που έχουμε για Αλλαγή.

Μαζί όμως σημειώνει μια βασική παράληψη της κοινωνίας μας – διότι αν και έχουμε κατακτήσει σε σημαντικό βαθμό το δικαίωμα της ατομικής εξέλιξης, περιμένουμε ξανά από κάποιους Άλλους και Εκλεκτούς την δική μας Σωτηρία!

Κατά μια έννοια λοιπόν, η υπόθεση των Παιδιών του 83, είναι Μεσσιανική, μονάχα που αυτή την φορά, τον ρόλο αυτό τον διαθέτει μια ολόκληρη γενιά παιδιών. Γενιά στην οποία μπορεί να ανήκουμε και εμείς οι ίδιοι!

Μήπως τότε ο μετοχικός μας ρόλος στην μεταμόρφωση του κόσμου είναι πολύ πιο άμεσος; Μήπως θεωρίες όπως αυτές αποδεικνύουν πως έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες για να αλλάξουμε τα πράγματα προς όφελος του συνόλου;

Δεν είμαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό, διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Εκλεκτοί δεν κατορθώνουν να φτάσουν στην κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας από συνειδητή τους προσπάθεια, λόγο του εργασιακού τους μόχθου ή μιας κάποιας πνευματικής κάθαρσης, αλλά επειδή η βιολογία (ή μια κάποια άλλη παραφυσική / υπερβατική Αρχή) το επιτάσσει.

Μην με παρεξηγήσετε λοιπόν αν χαρακτηρίσω την θεωρία περί indigo – Ευγονική του New Age!

Ποια είναι τα κριτήρια όμως που καθορίζουν αυτή την πολλά υποσχόμενη Νέα Γενιά Ανθρώπων;

Αυτά είναι ορισμένα ψυχολογικά γνωρίσματα και κάποια παραφυσικά χαρακτηριστικά.

Τα παιδιά Ιndigo οφείλουν να έχουν λουλακί χρώμα αύρας, ορισμένες παραφυσικές ιδιότητες (τηλεπάθεια, συναισθησία, πρόγνωση), και προσωπικότητα ενός χαρισματικού ανθρώπου με όλα τα υπέρ και σχεδόν κανένα κατά.

Ισχύουν όμως όλα αυτά;

Αν εξετάσουμε προσεχτικά το παρασκήνιο της ιστορίας περί Ιndigo θα βρούμε μια αλυσίδα από εμπορικά συμφέροντα που προωθούν (και μεγαλοποιούν) το όλο concept.

Από την άλλη, ξεχωριστοί άνθρωποι –που η επιστήμη έχει διαπιστώσει τις παραφυσικές τους ικανότητες– έχουν βρεθεί ανά την υφήλιο, αλλά αυτό συμβαίνει από τότε που εμφανίζετε η Παραψυχολογία ως επιστήμη (τέλη του 19ου – αρχές 20ου  αιώνα) και όχι από την δεκαετία του 60 όπως μας λένε οι υποστηρικτές των Ιndigo.

Συνεπώς, στην περίπτωση μας, το κριτήριο του Παραφυσικού δεν είναι το καλύτερο διαγνωστικό εργαλείο…

Τι γίνεται όμως με την ψυχολογία αυτών των παιδιών; Είναι πραγματικά τόσο μοναδική;

Πιστεύω πως αν η θεωρία περί Ιndigo έχει κερδίσει τόσο την προσοχή μας, είναι γιατί μαγνητίζει το ενδιαφέρον των γονιών! Προσέξτε τι θέλω να πω: Δεν υπάρχει γονιός που να μην θέλει το παιδί του να είναι ξεχωριστό. Αν λοιπόν μια θεωρία του υποδείξει πως ο απόγονος του είναι, τότε αυτομάτως νιώθει και ο ίδιος μοναδικός!

Μα είναι τόσο εύκολα να «ξεγελάσεις» έναν γονιό σήμερα, πείθοντας του πως το παιδί του είναι διαφορετικό; Ναι, διότι τα ερωτηματολόγια που βρίσκουμε στα διάφορα βιβλία και τις ιστοσελίδες που προωθούν την θεωρία περί Ιndigo, είναι τόσο γενικευμένα ώστε να προσαρμόζονται αυτομάτως στον καθένα που ποθεί να διακριθεί από την μάζα.

Από την άλλη πλευρά, τα ίδια αυτά ερωτηματολόγια περιγράφουν την συνήθη συμπτωματολογία των παιδιών που πάσχουν από την Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ADHD) – μια αρκετά διαδεδομένη ψυχολογική κατάσταση.

Προσέξτε εδώ: όταν το ADHD βαπτίζεται Indigo τότε στα μάτια των γονιών η παθολογία ωραιοποιείτε και σβήνει! Αντίθετα ο ψυχιατρικός χαρακτηρισμός υποδηλώνει ατέλεια και επιβαρύνει την οικογενειακή καθημερινότητα με ένα ακόμη πρόβλημα. Ενώ οι ατέλειες του παιδιού υπονοούν ταυτόχρονα και ατέλειες στη γονεϊκή φροντίδα αν όχι στους ίδιους τους γονείς!

Αν εσείς μπορούσατε να επιλέξετε, δεν θα προτιμούσατε να πιστέψετε ότι το παιδί σας είναι ιδιαίτερο και εκλεγμένο για κάποια ανώτερη αποστολή από το να δεχτείτε ότι πάσχει από μια ψυχική διαταραχή;

Έχοντας λοιπόν ως βάση τον ανθρώπινο φόβο απέναντι στην ατέλεια, το όνειρο για κάτι καλύτερο και την γενική άγνοια περί των αληθινών μυστηρίων του παραφυσικού, θεωρίες όπως αυτή των Indigo γεννήθηκαν και ευδοκιμούν μοιράζοντας ερωτηματολόγια που αποπροσανατολίζουν και παίζουν με τις ελπίδες των ανθρώπων.

Στο σημείο αυτό θα ρωτήσετε αν το ίδιο ακριβώς συνέβη με τους έλληνες Indigo: τα Παιδιά του 1983. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος πως ΝΑΙ! Αλλά σ’ αυτό το συμπέρασμα δεν έφτασα μόνος…

Όπως περίτρανα αποδεικνύει η δημοσιογραφική εργασία του Μηνά Παπαγεωργίου, πολλοί επιστήμονες και καθηγητές που ερωτήθηκαν –και οι απόψεις τους φιλοξενήθηκαν σ’ αυτό το βιβλίο– συμφωνούν πως έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό ζήτημα παρά με ένα παραδοξολογικό φαινόμενο.

Ακόμη και έτσι όμως, γυμνό από την σαγήνη του μυστηρίου, η υπόθεση των Παιδιών του 83, υπονοεί κάτι – κάτι που δεν πρέπει ούτε στιγμή να λησμονούμαι: πως ο νέος άνθρωπος είναι εφικτός, και αν δεν τον έχουμε ανακαλύψει ακόμη, τότε σίγουρα θα αυτό θα συμβεί στο μέλλον, γιατί στην άκρη οποιοδήποτε τούνελ, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά φως. Στο σημείο εκείνο ο Homo Sapiens θα μεταμορφωθεί σε Homo Luminous και αυτή είναι μια Αλλαγή την οποία πιστεύω πως αξίζει όλοι να την επιδιώξουμε για τους εαυτούς μας.

Σημείωση: Μάθετε περισσότερα για το μυστήριο με τα παιδιά του 1983 και το φαινόμενο Indigo, στο mystery τ. 53.