Αναζητώντας το Μυστικό του Ιερού Βουνού

29/03/12 by Γιώργος Ιωαννίδης

Ένας από τους αγαπημένους μου μύθους της Δημιουργίας που αποτυπώνει με εικόνες την ψυχολογική αλήθεια της ανάδυσης της συνείδησης από το ασυνείδητο, είναι αυτός που διηγούνταν οι αρχαίοι ιερείς της Αιγύπτου, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ακόμη ο κόσμος δεν είχε δημιουργηθεί, όλα ήταν ένας ωκεανός, ο Νου. Και τότε ξαφνικά, μέσα από τον πυθμένα, υψώθηκε ένα λόφος, η πρωταρχική στεριά που είχε σχήμα πυραμιδικό. Αυτός ήταν ο βράχος μπεν μπεν και πάνω του στάθηκε ο Ατούμ που γέννησε τους θεούς και όλα όσα γνωρίζουμε σήμερα.
Ομοίωμα αυτού του πρωταρχικού λόφου φύλαγαν οι αρχαίοι ιερείς στην Ηλιούπολη, σ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, ώστε οι πρώτες αχτίδες του Ήλιου να χαϊδεύουν την συγκεκριμένη πέτρα κάθε μέρα. Ο λόφος αυτός, αποτέλεσε το πρότυπο για τους οβελίσκους, όπως φυσικά και για τις πυραμίδες, που δεν ήταν απλά τάφοι, αλλά αναπαραστάσεις της κοσμογονίας, και χώροι μύησης στα μυστήρια των θεών του Νείλου.
Παρόμοια, οι πυραμίδες στην Μεσοποταμία, στην Κίνα, στην Αμερική αλλά και σε κάθε άλλο τόπο, ήταν ομοιώματα του ιερού βουνού, για το οποίο κάθε πολιτισμός, αποδίδει διαφορετικό όνομα: Μερού για τους Ινδούς, Ταμπόρ για τους Ιουδαίους, Όλυμπος για τους Έλληνες, κ.ο.κ.
Τρία είναι τα συμβολικά γνωρίσματα του Ιερού Βουνού: το ύψος, το βάθος και το σημείο της ένωσης.
Κάθε βουνό αποτελεί μια γέφυρα, που σαν την σκάλα του Ιακώβ, ορθώνεται κάθετα από τα οριζόντια δεσμά του κόσμου που μας περιβάλει, αναζητώντας να αγγίξει το στερέωμα. Έτσι, ο ορειβάτης, δεν είναι παρά ένας προσκυνητής που κατευθύνεται για να βρει το θείο, μέσα από μια σειρά από ψυχοσωματικές δοκιμασίες, που αφυπνίζουν τις λανθάνουσες δυνάμεις του και επαναπροσδιορίζουν την σχέση του με τον εαυτό του.
Στην πορεία όμως, και καθώς ο διαβάτης μας απομακρύνεται από την ψευδή ζώνη ασφάλειας που του παρέχει ο πολιτισμός, συναντά μια σειρά από παραδοξότητες όπως υπερφυσικές παρουσίες, απόκοσμες δοκιμασίες και παράξενα τέρατα – όλα σημάδια του μεσόκοσμου, που σαν τα όνειρα, διαχωρίζουν το πραγματικό από το αληθινό!
Και κάπου εκεί, ο ορειβάτης θα ανακαλύψει την δεύτερη διάσταση του βουνού, αυτή του βάθους. Τόσο στους παλιούς θρύλους όσο και στην ερμητική αλχημεία, τα βουνά περιγράφονται πάντα ως κούφια, με τεράστιες σπηλιές, γεμάτες από θησαυρούς και άλλα θαυμαστά.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να θυμηθούμε το σπήλαιο με τις δυο πύλες του Πορφύριου, το σπήλαιο με τις σκιές του Πλάτωνα και τόσα άλλα παραδείγματα που όλα περιγράφουν την μήτρα της Θεάς όπου τελούνται τα μεγάλα μυστήρια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που ο κύριος του Κάτω Κόσμου είναι ο Πλούτωνας, που σημαίνει πλούτος ή ο Άδης που πάντα τα καλά ειδέναι, δηλαδή αυτός που γνωρίζει καλά και σε βάθος όλα τα ωραία πράγματα, όπως μας εξηγεί ο Σωκράτης στον Πλατωνικό Κρατύλο!
Εκεί λοιπόν, μέσα στα πεδία της Περσεφόνης, ο προσκυνητής μας καλείται να συλληφθεί εκ νέου.
Όσο δε για το σημείο… στην κορυφή, ή πιο σωστά, λίγο πιο χαμηλά, εκεί όπου ο ουρανός αναμιγνύετε με την ανυψωμένη γη, βρίσκεται το σημείο ένωσης των αντιθέτων, όπου ο άνθρωπος συναντά τον θεό, και ο θεός αναγνωρίζει το πρόσωπο του στον άνθρωπο.
Εκεί, σ’ αυτή την κορυφή του axis mundi τελείται το ύστατο ηλιακό μυστήριο θυμίζοντας για ακόμη μια φορά το μυσταγωγικό γνωμικό… «Κάθε άντρας και κάθε γυναίκα είναι ένα αστέρι!»

Το κείμενο αυτό, αποτελεί απόσπασμα από την ομιλία μου κατά την βιβλιοπαρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Παναγιώτη Παναγόπουλου, Το Πέρασμα του Ιγνάτιου.

Related Posts

Tags

Share This