Home » Βιβλιοπροτάσεις » Η Διδασκαλία της Αφύπνισης από τον Julius Evola

Η Διδασκαλία της Αφύπνισης από τον Julius Evola

Ένα εξαιρετικά σημαντικό βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε στην χώρα μας. Σημαντικό διότι συμπληρώνει μια αδίκως περιορισμένη βιβλιογραφία, αλλά και γιατί έρχεται σε μια εποχή που η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους που μπορούν να μας εμπνεύσουν με την διορατικότητα τους.
Μια τέτοια προσωπικότητα είναι ο ιταλός λόγιος Julius Evola. Μέχρι σήμερα λοιπόν, είχαμε την δυνατότητα να διαβάσουμε μονάχα τρία από τα δεκάδες έργα του, αριθμός που συμπληρώνεται με ένα ακόμη αξιόλογο τίτλο. Πρόκειται για το Διδασκαλία της Αφυπνίσεως (La Dottrina del Risveglio, 1943) που κυκλοφορεί σε ιδιωτική έκδοση (μια αξιέπαινη πρωτοβουλία) από τον ίδιο το μεταφραστή του, τον Κωνσταντίνο Μαλεβίτη.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, διαβάζω τα εξής:
Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της σύγχρονης εποχής, ο Julius Evola (1898-1974), είναι ίσως ο βασικότερος εκφραστής της Εσωτερικής Παράδοσης. Τον αριστοκρατικό, εσωτερικό και ηρωικό τρόπο ζωής τον οποίο ακολούθησε συνοδεύουν μία σειρά εργασιών ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το παρόν βιβλίο.
Στη Διδασκαλία της Αφυπνίσεως ο Evola υπεισέρχεται σε μία έξοχη ανάλυση των ιερών κειμένων Pali του αρχέγονου Βουδισμού τα οποία αντικατοπτρίζουν το πολιτιστικό, μεταφυσικό και υπερβατικό περιεχόμενο της εν λόγω ανατολικής παράδοσης.
Πρόκειται για μία διδασκαλία η οποία απευθυνόμενη σε μία ελίτ ασκητών πνευματικής ευγένειας, κατευθύνεται κόντρα στο ρεύμα, αόρατη για τον περισσότερο κόσμο και τους κοινούς θνητούς που ζουν στη σκιά της άγνοιας.
Ο Βουδισμός ιδιαίτερα στην πρωταρχική του μορφή αποστασιοποιείται του οτιδήποτε θυμίζει θρησκεία, μυστικισμό ή χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της πίστης, της αφοσίωσης, της δογματικής ακαμψίας και του προσηλυτισμού.
Αντίθετα, εξυψώνεται ο ασκητισμός ως προς την αυθεντική του σημασία δηλαδή αυτή της πρακτικής εξάσκησης, της πειθαρχίας και της εκμάθησης.
Παράλληλα εκθειάζεται η αυτοσυγκέντρωση, η δύναμη της θελήσεως, ο έλεγχος της σκέψης και του νου, η ηθική συμπεριφορά, ο μοναχισμός.
Εkattam monam akkhatam – Η μοναξιά είναι σοφία. Εκείνος ο οποίος είναι μόνος θα ανακαλύψει ότι είναι χαρούμενος, άρχοντας του εαυτού του, τεχνίτης του προσωπικού του πεπρωμένου.
Ο άνθρωπος έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του τον εαυτό και την εξαρτημένη φύση της ύπαρξής του. Μπαίνει σε μία μάχη καθημερινή, χωρίς ανακωχή, σε έναν ηρωικό αγώνα πνευματικού είδους. Προτιμάει να πεθάνει μαχόμενος για την πραγμάτωση της ύστατης κορύφωσης, παρά να ζει νικημένος. Περπατάει το μονοπάτι της αφυπνίσεως, κατευθυνόμενος προς τη φώτιση. Το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι η κάθε στιγμή. Έχει αποκτήσει έλεγχο επί του εαυτού του, διακατέχεται από επίγνωση, γαλήνη, αταραξία και αξιοπρέπεια. Κatam karaniyam – Θα γίνει αυτό που ήταν να γίνει.