Arbatel

14/09/09 by arpokratis

Παρέλαβα χθες με ενθουσιασμό την καινούργια εκδοτική εργασία του J. H. Peterson με τίτλο Arbatel. Πρόκειται για την προσεγμένη παρουσίαση ενός σπάνιου αλλά σημαντικού μαγικού έργου του 16ου αιώνα, που αφορά την εργασία με τις Αγγελικές δυνάμεις. Μάλιστα, στο εν λόγο γριμόριο υφίσταται μια ιδιαιτερότητα αφού ο ανώνυμος συγγραφέας του (Jacques Gohory;) παροτρύνει τον αναγνώστη να ακολουθεί μια θετική ζωή γεμάτη αγάπη και σύνεση.
Το αναφέρω αυτό διότι στο μυαλό των περισσοτέρων κυριαρχεί το λαϊκό στερεότυπο που θέλει κάθε μαγικό βιβλίο, γέννημα μιας σατανικής ευφυΐας! Ανάλογες βεβιασμένες παρερμηνείες κυριαρχούν σε ολόκληρο το μαγικό σύμπαν.
Για παράδειγμα, πολλοί πιστεύουν πως το Νεκρονομικόν είναι ένα βιβλίο νεκρομαντείας ή ένα συνταγολόγιο για επικλήσεις στους εξωγήινους δαίμονες της διαστημικής αβύσσου! Όλα αυτά είναι αστήριχτες και επιδερμικές ανοησίες τις οποίες θα προσπαθήσω να απαντήσω με το νέο μου βιβλίο όπου η θεολογία των Μεγάλων Παλαιών θα σκιαγραφηθεί ως ένα αυτογνωσιακό μονοπάτι.
Εύλογα θα αναρωτιέστε εδώ πως μπορεί η via negativa του πρακτικού Λαβκραφτισμού να μπορεί να εξελίξει το ανθρώπινο Είναι. Κι όμως!
Το πέρασμα στα Τούνελ του Σεθ οδηγούν τον μάγο στο γοτθικό δάσος όπου βασιλεύουν πλάσματα, ξένα για το συνειδητό μας νου. Όμως η ασφάλεια που γεννάει ο καθημερινός μας κόσμος είναι απλά μια συμβατική ψευδαίσθηση, μια πλασματική πραγματικότητα. Γι’ αυτό και ο μάγος που ακολουθεί το Ρεύμα του Νεκρονομικόν αποδέχεται τα εξόριστα όντα που θα συναντήσει εκεί. Τα αποδέχεται και χορεύει μαζί του σ’ ένα είδος μεταμορφωτικού νυχτερινού Σάμπατ.
Στο σημείο αυτό νομίζω πως ταιριάζουν τα λόγια του Henri Angel που μιλώντας για τον αόρατο μυστικισμό της γερμανικής λογοτεχνίας του δευτέρου μισού του 18ου αιώνα, γράφει πως η «νύχτα είναι η ουσιαστική στιγμή της ύπαρξης, είναι η στιγμή που σκίζεται το πέπλο των φαινομένων και που μπορούμε επίσης να συμμετάσχουμε στο μυστικό του σύμπαντος. Η νύχτα είναι το βύθισμα μέσα σε μια ενότητα όπου ο άνθρωπος βγαίνοντας από την ανθρώπινη υπόστασή του, καταργεί την διαφορά ανάμεσα στο “εγώ και στο “μη εγώ” και διαλύεται εκστατικά μέσα στο σύμπαν, μπαίνοντας έτσι σε ένα είδος υπερπραγματικότητας. Η Νύχτα είναι η μητέρα του σύμπαντος, που μέσα στην αγκαλιά της βυθίζεται το ον, ώσπου να χάσει την αίσθηση του “εγώ” του και να γίνει ένα με τον κόσμο».
Στο σύγχρονο τάγμα του Κόκκινου Δράκου, η ίδια αυτή εργασία εκφράζεται εξαίρετα μέσα από το σύμβολο του Νυχτερινού Κλειδιού (Clavicula Nox)… και αυτό είναι το μεταφυσικό μυστικό του Νεκρονομικόν!