Τραγούδια της Απώλειας

24/08/14 by Γιώργος Ιωαννίδης

Ω γλυκιά ψυχή,
ντυμένη από τα δάκρυα της απώλειας,
αφουγκράσου,
δεν είναι τα σάβανα που σ’ ακολουθούν
αλλά η Ελπίδα!
Κοίτα την λυχνία που στοργικά κρατά στα χέρια της.
Πρόσεξε πως τις σκιές σκορπά το φως της.
Δεν είναι φαντάσματα αυτά του χθες όπως θαρρείς,
αλλά οι αχτίδες που ανθίζουν ότι πρότερα έμενε κρυμμένο,
το Αύριο!

# # #

Τι στείρα κόρη τούτη η μοναξιά,
κάρβουνο που καίει την καρδιά με πόνο,
μέχρι να πνίξει και τον τελευταίο χτύπο της στις μνήμες,
που κόβουν σαν πάγος το μυαλό.
Αλίμονο! Που είναι ο έρωτας, το χαρωπό παιδί που γεφυρώνει τις ψυχές των ανθρώπων;

# # #

Θυμάσαι κάποτε που το σώμα μου ήταν το κρεβάτι της καρδιάς σου;
Τώρα είναι κέλυφος που αντηχεί ο κρύος άνεμος της εγκατάλειψης.
Θυμάσαι κάποτε που στο κάλεσμα μου ψιθύριζες λόγια αγάπης;
Τώρα στη σιωπή σου ακούω τις κραυγές της δικής μου αγωνίας.
Θυμάμαι κάποτε ήσουν εικόνα ζωντανή.
Τώρα μια πικρή ανάμνηση…
Όμως και πάλι – σ’ αγαπώ!

# # #

Σαν τον άνεμο είναι η αγάπη,
χαράζει την άμμο.
Μα σαν φυσήξει πάλι,
τα παρασέρνει όλα.
Τα ίχνη σου έχασα γι’ αυτό κοιτώ ψηλά
και για μια στιγμή χαμογελώ ξανά!
Κοίτα καρδιά μου πόσο γλυκά ο Ουρανός αγκαλιάζει τη Γη του.

# # #

Στη βιβλιοθήκη της ζωής μου,
οι λέξεις σ’ όλα τα βιβλία είχαν το όνομα σου,
και από δίπλα, το “σ’ αγαπώ”.
Μα ποιος υπάρχει να τις διαβάσει τώρα,
αφού και εγώ ακόμη σβήνω
κάθε μέρα που περνά,
δίχως να ακούσω τα πρωινά,
από τα χείλια σου,
το “σ’αγαπώ”.

# # #

Ω Ανάγκη, ρωτώ εσένανε που την βούληση σου μήτε οι θεοί αψηφούν – “ποιος είναι ο αληθινός δρόμος της παρηγοριάς;”
Και σιωπηλά ανταποκρίνεσαι “ο τροχός περιστρέφεται αιώνια, ολόκληρος εκτός από την καρδιά του. Αυτή να είναι η ατραπός σου”…