Στον Κήπο του Ρουμί

25/05/14 by Γιώργος Ιωαννίδης

Ο τρύγος της ζωής είναι ξινός,
στην άμπελο έξω από τον κήπο του Αγαπημένου.
Τα άνθη που φυτεύω,
γίνονται αγκάθια μακριά σου.
Είπα στον Εαυτό μου «γύρνα πίσω στην αγκαλιά Του»,
και εκείνος είπε «δεν έχασες ποτέ το κλειδί του κήπου μου
»είναι φυλαγμένο στην καρδιά σου».

# # #

Στη θύμηση σου,
σιωπώ τα μάτια και αναπνέω με την καρδιά,
όπου ακουμπά η σκάλα,
πίσω για τον Αγαπημένο.

# # #

Κοίτα, πόσο όμορφος είναι ο ήλιος που γλιστρά στην αγκαλιά της θάλασσας.
Είναι σαν την συνάντηση μας όποτε γινόμαστε ένα.
Κοίτα, πόσο όμορφη είναι η σελήνη που αλλάζει τα πρόσωπα της πάνω στο πέπλο της νύχτας.
Είναι σαν το βλέμμα από χίλια πρόσωπα όπου πάντα είσαι Εσύ.

# # #

Άκου, πως με τον αυλό θρηνώ τον χωρισμό μας.
Μα δεν λησμονώ,
γι’ αυτό ανασαίνω όπως ο Αγαπημένος μουσουργεί με το σώμα μου.

*ποίηση εμπνευσμένη από το έργο του Τζελαλαντίν Ρουμί