Η Μεταφυσική της Πτώσης του Ανθρώπου

26/10/13 by Γιώργος Ιωαννίδης

Ο μύθος της Πτώσης δεν δηλώνει ένα ιστορικό γεγονός, ένα συμβάν που μπορεί να εντοπιστεί μέσα στον χρόνο και τον χώρο του ανθρώπινου είδους, αλλά μια ψυχική πραγματικότητα που επειδή είναι κοινή εμπειρία, δίνει την αίσθηση ενός συλλογικού παρελθόντος.
Η Πτώση είναι η μυθική απεικόνιση του μερισμού ο οποίος βιώνεται με ποικίλους τρόπους καθόλη την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Πρωτίστως δε ως έξοδος από την μητρική προστασία που συνοδεύεται από πρωτόγνωρα συναισθήματα και αισθήσεις.
Βέβαια, όπως κανένα βρέφος δεν μπορεί να μας διηγηθεί την εμπειρία του τοκετού, αντίστοιχα κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την Πτώση με ρεαλιστικούς όρους. Γι’ αυτό και το κενό αυτό καλύπτει ο συμβολισμός, δηλαδή ο μύθος.
Τον ίδιο χωρισμό όμως μπορούμε να διακρίνουμε και σε μια ακόμη βαθύτερη κατάσταση, αυτή της ανάδυσης της συνείδησης από τον ασυνείδητο κόλπο. Όπως οι πρωτόπλαστοι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάτι ξένο από τον Θεό, αντίστοιχα το Εγώ βιώνει συχνά αν όχι καθημερινά  ετερόκλητες δυνάμεις μέσα στο ίδιο άτομο.
Το σημείο αναφοράς στην μετά την Πτώση ύπαρξη είναι ο άλλος που λόγο της απόστασης που τον χαρακτηρίζει μπορεί συχνά να περιβάλλεται από δυσάρεστες προβολές. Ακόμη και αυτό όμως, το γέμισμα της αβύσσου με σκιές, δεν είναι παρά μια διαθλασμένη προσπάθεια για επανένωση!
Εικόνα δε εκείνης της πρωταρχικής ενότητας είναι ο Εαυτός, το φάντασμα της Χρυσής Εποχής. Λειτουργεί ως αίτιο δράσης είναι όμως στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα αυτής. Διότι ο Εαυτός δεν υφίσταται όπως ακριβώς και η ψυχή – είναι απλά τρόποι λειτουργίας. Η δε ψυχή είναι το σώμα του εσωτερικού μας κόσμου όπως το σώμα είναι ο τρόπος της παρουσίας μας στον εξωτερικό κόσμο. Ο άνθρωπος κατοικεί σε δυο κόσμους που πασχίζει να ενώσει δίχως ποτέ αυτοί να απομακρύνθηκαν ουσιαστικά.
Καθόλου παράξενο λοιπόν που το ωμέγα στο μύθο της Πτώσης είναι η ουτοπία της Αποκατάστασης. Βέβαια όπως δεν πρέπει να ταυτίζουμε την λέξη μύθος με το ψεύδος, παρόμοια δεν έχει νόημα να αποδίδουμε στην ουτοπία την σημασία της πλάνης. Η ουτοπία είναι α-τοπία γι’ αυτό και η Αποκατάσταση δεν είναι γεγονός παρά κατάσταση. Ο τόπος της Εδέμ είναι ο τρόπος της υπάρξεως που από ετερότητα αλλάζει σε κοινωνία ατόμων δηλαδή (Ουράνια) Πολιτεία.
Γι’ αυτό και η θεραπεία της Πτώσης είναι η Αγάπη, η υπέρβαση δηλαδή της βαρύτητας του Εγώ, η κατάλυση της εμμονής στο είδωλο και η μέθεξη στην ουσία, αυτό που βιωματικά ονομάζουμε Κοινωνία Θεώσεως…