To Σημείο της Προσευχής

25/09/13 by Γιώργος Ιωαννίδης

Δυο είναι οι πιο συνηθισμένες στάσεις των χεριών κατά την προσευχή, με τις παλάμες ανοιχτά και με τις παλάμες κλειστά. Καμία δεν είναι πιο σωστή από την άλλη. Ίσως μάλιστα να αποτελούν και συνέχεια η μια της άλλης.
Όταν τα χέρια είναι ανοιχτά, ομοιάζουν το ποτήρι που άδειο όπως είναι αφήνετε να γεμίσει με το νέκταρ που θα προσφερθεί από ψηλά. Όταν πάλι τα χέρια είναι κλειστά, ομοιάζουν με την γη που μέσα της κλείνει τον σπόρο φροντίζοντας με υγρασία και θέρμη για τις ανάγκες του ώστε από αυτόν να φυτρώσει ένα νέο θαυμαστό δέντρο.
Κάπως έτσι είναι και ο άνθρωπος, ένα δοχείο που θα εμψυχωθεί από την θεία χάρη, αλλά και πρόσφορο χωράφι όπου θα φυτευτεί το δέντρο της ανάπτυξης. Και με το πλήρωμα αυτού του δέντρου, γεφυρώνετε η γη με τον ουρανό, ο άνθρωπος με το θείο από όπου και προκύπτει καινούργιος καρπός…
Και αν τώρα με ρωτήσετε προσευχή τι σημαίνει, θαρρώ ο Ιωάννης ο Σιναϊτης έδωσε τον καλύτερο ορισμό, λέγοντας πως «προσευχή εστί, συνουσία και ένωσης ανθρώπου και Θεού».
Γι’ αυτό και οι προσευχόμενοι αποζητούν το θείο με τα χέρια τους, όπως οι εραστές τους συντρόφους τους. Πρόκειται για μια κίνηση διττής έκφρασης, για μια πράξη προσφοράς όπως και κλήσης. Είναι η πρώτη πράξη μιας μεταφυσικής αγκαλιάς ανάμεσα στο πεπερασμένο και στο άπειρο, όπου εκεί, τα μπλεγμένα δάχτυλα του προσευχόμενου μοιάζουν με κόμπο θέλοντας έστω και ασυνείδητα να διατηρήσουν σταθερή μακριά από την φθορά του χρόνου και σε ένα μοναδικό σημείο, την ιερά τούτη ένωση.