Διαβάζοντας τους Συμβολισμούς στο Prometheus
Η τελευταία μεγαλεπήβολη ταινία του Ridley Scott, Prometheus μπορεί να είχε τις προοπτικές ενός τιτάνα, κατόρθωσε όμως να ικανοποιήσει τις υψηλές προσδοκίες που έθεσε; Νομίζω πως ναι, αλλά μονάχα μέσα στα πλαίσια του mythos που ο ίδιος σχεδίασε!
Αν και ήταν το σκάφος των ανθρώπων που έφερε το όνομα του μυθικού αδελφού του Άτλαντα, ο αληθινός Προμηθέας στην υπόθεση της ταινίας δεν μπορεί παρά να είναι η εξωγήινη φιγούρα που στα πρώτα λεπτά του φιλμ, αυτοκτονεί εγκαταλελειμμένος κάπου στην προϊστορική Γη για να προκύψει από το διασκορπισμένο του DNA το ανθρώπινο είδος. Κάπως έτσι, οι άνθρωποι-απόγονοι φέρουν μέσα τους την μαύρη στάχτη των Τιτάνων όπως και την θεϊκή Διονυσιακή φλόγα της αναζήτησης.
Το πρώτο μισό της ταινίας λοιπόν περιστρέφεται γύρω από την θεωρία των Αρχαίων Αστροναυτών (περί της εξωγήινης επαφής κατά τους μυθικούς χρόνους) και ορισμένα στοιχειώδη υπαρξιακά ερωτήματα: Ποιος μας δημιούργησε και γιατί; Τι είναι ο Άνθρωπος; Τι είναι η Ψυχή;
Και με τον τρόπο αυτό, ο σκηνοθέτης καταφέρνει όχι απλά να αφυπνίσει στον θεατή τους ίδιους αυτούς (διαχρονικούς και πανανθρώπινους) προβληματισμούς, αλλά τον κάνει να αγωνιά μαζί με τους πρωταγωνιστές της ταινίας, για να βρει την πολυπόθητη απάντηση.
Μόνο που αυτή, δεν βγαίνει έξω από τα όρια που θέτει το σενάριο του Prometheus!
Σαν άλλοι τιμωροί Ολύμπιοι, οι Μηχανικοί όχι απλά εμφανίζονται νάρκισσοι (προσέξτε το μεγαλόπρεπο ασώματο κεφάλι του «Ορφέα» που βρίσκεται στην μέση του δωματίου με τα κανοπικά δοχεία – σύμβολο λατρείας του λόγου αλλά και της εικόνας του εαυτού τους ως το μόνο αληθινό είδωλο του Θεού!) μα και αυστηροί κριτές αφού αποστολή τους είναι ο αφανισμός του «λάθους» που είναι η ανθρώπινη φυλή!
Προς τέρψη των αγνωστικιστών, οι μεταφυσικές απαντήσεις που προσφέρει η ταινία είναι μάλλον πεσιμιστικές. Οι άνθρωποι του Προμηθέα ταξίδεψαν στην άλλη άκρη του γαλαξία για να βρούνε απαντήσεις, τον Δημιουργό και το κλειδί για τα μυστήρια της ζωής. Το μόνο που ανακάλυψαν όμως, ήταν ο θάνατος ως η μόνη συμπαντική σταθερά!
Στο σημείο αυτό, δεν μπορώ να μην συγκρίνω το Prometheus του Scott με το Contact (1997) του Robert Zemeckis όπου παρόμοια, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν μια πρόσκληση για τα άστρα. Μόνο που εκεί, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει η Dr Arroway (το μονοπάτι του βέλους) σε αντιδιαστολή με τον Dr Holloway (το απατηλό μονοπάτι). Παρόμοια, το ανολοκλήρωτο στην αποστολή των ανθρώπων διακρίνεται και από τον ημιτελή κύκλο (σύμβολο της μήτρας) που σχηματίζει το σκάφος των Μηχανικών (σε αντίθεση με τον τέλειο δίσκο στην αρχή της ταινίας) που βρίσκουν οι άνθρωποι θαμμένο κάτω από το λίθινο lingam (προσέξτε την ομοιότητα της κατασκευής με το περίφημο ανάκτορο των Χαρκόνεν που είχε σχεδιάζει ο Giger για το Dune του Jodorowsky).
Με λίγα λόγια, ολόκληρος ο πλανήτης των εξωγήινων, δεν είναι παρά ένα εκκολαπτήριο θανάτου, γι’ αυτό άλλωστε και την κορυφή του θόλου δεν στολίζει κάποιο έμβλημα γονιμότητας, αλλά ένα κρανίο. Τον θάνατο αυτό -από τον οποίο δεν γλίτωσαν ούτε οι ίδιοι οι Μηχανικοί αποδεικνύοντας πως δεν είναι παντοδύναμοι θεοί παρά Γνωστικά κακέκτυπα και «Νεφιλίμ»- εγκυμονεί ο τάφος με τον γκιγκερικό βωμό μιας άγνωστης (σεξουαλικής άραγε;) λατρείας και τον μαύρο χυμό που μεταμορφώνεται σταδιακά, από έρπουσα μαύρη χολή, σε ερπετό, αργότερα σε πολύποδο και τελικά σε ανθρωποειδές.
Το Prometheus ακολουθεί ένα δικό του σκοτεινό Δαρβινισμό γειώνοντας τον μεταφυσικό υπαρξισμό στην ματεριαλιστική φαινομενολογία. Δεν υπάρχει Δημιουργός, παρά μονάχα ο θάνατος που είναι ο πιο τέλειος και ευπροσάρμοστος οργανισμός από κάθε άλλη ποικιλία ζωής.
Γι’ αυτό ίσως και το alien του Scott δεν απέκτησε ποτέ όνομα – διότι ενσαρκώνει τον μεγάλο ξένο της ζωής, το ίδιο το Ένστικτο του Θανάτου ενός αφανή Θεού, που όμως βρίσκει κάθε φορά ένα ικανό αντίπαλο στο πρόσωπο μιας γυναίκας, έμβλημα της δημιουργικής αρχής…
Related Posts
Tags
Share This
Η ταινία ήταν άθλια, ένα video game, και αν ήξερα ότι παίζει και η Charlize Theron, δεν θα πήγαινα να τη δω από την αρχή. Βαρετοί (και μερικές φορές ηλίθιοι) διάλογοι, μια ιδέα πιασάρικη αλλά με την οποία το κοινό έχει έρθει και αλλού σε επαφή (φαντάζομαι, και ίσως με καλύτερη απόδοση) και πολλά, μα πάρα πολλά, CGI σε βαθμό που σκεφτόμουν, γιατί δεν έκατσα σπίτι να δω YouTube. Όλοι στην αίθουσα βγήκαν τρέχοντας από τη βαρεμάρα. Α, ήταν και η σκηνή στο τέλος με το Alien, ναι… Έχετε ασχοληθεί και με το Twilight Saga, απορώ με το γούστο σας ώρες-ώρες.
Το ότι έχω γράψει για το Twilight δεν σημαίνει πως είμαι fan του saga! Παρόμοια έχω γράψει κείμενα (από τα οποία τα περισσότερα έχουν δημοσιευτεί στο mystery) για anima, για τηλεοπτικές σειρές, και για πολλές πολλές ακόμη ταινίες του mainstream κινηματογράφου και μη.
Τις περισσότερες φορές τα κείμενα αυτά σκοπό έχουν να αναδείξουν τους εσωτερικούς συμβολισμούς και δεν περιορίζονται στο αν η ταινία ήταν καλή ή όχι, πρωτότυπη ή όχι!
Όσον αφορά το Prometheus, περίμενα πολλά περισσότερα είναι η αλήθεια αυτή. Το σενάριο είχε κενά, και η υπόθεση περιορίζονταν στα συνήθη κλισέ. Δεν είναι ταινία που θα γίνει σημείο αναφοράς όπως ήταν το Blade Runner ή το Alien του ίδιου σκηνοθέτη. Παρόλ’ αυτά όμως, αξίζει να την δούμε και από μια άλλη οπτική. Αυτό λοιπόν προσπαθώ να κάνω και εγώ μ’ αυτό το κείμενο…
σχόλιο από Facebook
Mary Brousou Onirocosmos
Γιώργο, αν και βρίσκω την ανάλυση σου ενδιαφέρουσα, παρ’ όλα αυτά, θα διαφωνήσω ως προς το “μεγαλείο” της ταινίας. Θεωρώ ότι ο Scott έκανε ένα “πασάλειμμα” από “trendy” συμβολισμούς με απώτερο σκοπό τις πωλήσεις και απώτατο το sequel.
Τα θέματα που έθιξε, έχουν θιγεί και παλιότερα, με λιγότερο εφφέ και πολύ πιο ουσιαστικά (π.χ. στο πιο πρόσφατο Battlestar Galactica). [Και με καλύτερη αισθητική άποψη, κατά τη γνώμη μου.]
Όσο για το σενάριο, το βρήκα εντελώς ανούσιο και ταυτόχρονα γεμάτο υπερβολές ενώ η ταινία στο σύνολο της μου φάνηκε εξαιρετικά βαρετή, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες στιγμές.
Το σίγουρο είναι ότι δεν περίμενα καμία απάντηση στο “πιάτο” από μία ταινία, απλά περίμενα καλύτερα και πιο έντεχνα διατυπωμένα τα ερωτήματα.
Νομίζω πως αν και ο Scott είχε τις καλύτερες προθέσεις για κάτι το μεγαλειώδες, στην πορεία χάθηκε στην προσπάθεια του να γυρίσει ένα εμπορικά αποδεκτό sci fi θρίλερ που θα κουμπώνει με τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Παρόλ’ αυτά, συνεχίζω να εντοπίζω διάφορους συμβολισμούς (δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως έγιναν εν γνώση των δημιουργών, παρόλ’ αυτά έχουν ενδιαφέρον ως σκέψη), όπως για παράδειγμα, η λανθάνουσα αισιοδοξία του τέλους, όπου η Dr Shaw (προφέρετε «σο» όπως το «saw» που σημαίνει «είδα»), η μόνη από την ομάδα που είχε όραμα και πίστη, είναι αυτή που συνεχίζει την αναζήτηση παρέα με το ανδροειδές… θυμίζοντας τόσο πολύ την μικρή Ντόροθυ που μαζί με τον Τενεκεδένιο αναζητούσαν τον Μάγο του Οζ!
Τέτοιους συμβολισμούς βρίσκεις και σε παιχνίδια τoυ PlayStation 3, αν θέλεις να τους βρεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ασχολείται κανείς (κατά τη γνώμη μου). Το θέμα είναι ότι αυτή η παπαριά κόστισε 120-130 εκταομμύρια (σύμφωνα με τα στοιχεία της Wikipedia) και χωρίς να προσφέρει τίποτα, το πιο πιθανόν είναι ότι θα βγάλει άλλα τόσα, όπως συνήθως γίνεται. Και εσείς βρίσκετε κάτι ενδιαφέρον σε αυτή, αρκετά για να μετατραπεί σε μετριότητα. Αλλά ξέρετε τι; Την πρωηγούμενη δεκαετία μπουχτήσαμε στις μετριότητες. Έλεος πια, σας διαβάζουν και παιδιά. Μην αναμεταδίδετε άλλο αυτή την παθητικότα του τύπου “συνάντησα μια σκατούλα στον δρόμο αλλά είχε ένα κερασάκι πάνω…είχε ενδιαφέρον”. Ξεκωλλήστε…
Ακριβώς! Όλα εμπεριέχουν συμβολισμούς, από την πιο καθημερινή και κοινότυπη πράξη, έως και την πιο εκλεπτυσμένη! Μακάρι λοιπόν τα παιδιά που με διαβάζουν να μάθουν πως και στο πιο ευτελές πράγμα κρύβεται ένα κερασάκι από το να αντιλαμβάνονται τον κόσμο άσπρο-μαύρο!
Άσπρο-μαύρο, ναι εντάξει. Ας αρχίσουμε να συγχαίρουμε τότε όλη τη “βαριά” βιομηχανία του θεάματος για όλες τις μετριότητες, που μας έχει προσφέρει, αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν πειράζει αν είναι μάπα μια ταινία, όλο και κάτι θα βρεις για να ασχοληθείς με αυτή – ειδικά αν έχεις δίπλα σου την εγκυκλοπαίδεια του μυστικισμού για να αναλύεις μία-μία την κάθε σκηνή (κάτι που όλοι οι θεατές στον κινηματογράφο κάνουν). Φυσικά, στο τέλος, μάλλον θα πρέπει να συγχαρείς τον ευατό σου για την όλη προσπάθεια παρά τους συντελεστές τις ταινίας.
Και τέλος, εγώ θυμάμαι ότι τη δεκαετία του 90 είχα βγει ταινίες, που απλώς σε “έστελναν”. Ταινίες όπως το Gattaca, Dark City, Matrix, Existenz κ.ά. Πρώτα τις έβλεπες, ενθουσιαζοσουν και μετά (αν ήθελες) σκεφτόσουν και τις προεκτάσεις. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε τη διαφορά, οπότε μη μου λέτε για άσπρο-μαύρο όταν αναφερόμαστε σε ταινίες τύπου Prometheus.
Έχω την αίσθηση πως έχει προκύψει κάποια παρεξήγηση – δεν συγχαίρω τον σκηνοθέτη για την συγκεκριμένη παραγωγή και ούτε πιστεύω πως αποτελεί μια ταινία που θα είναι σημείο αναφοράς, το αντίθετο μάλιστα! Το παραπάνω κείμενο σκοπό έχει να αναλύσει ορισμένες πτυχές της ταινίας, τίποτα περισσότερο!
σχόλιο από Facebook
Panos Panagopoulos
Έξοχη ανάλυση!
σχόλιο από Facebook
Giannis Panagopoulos Ainigma
axaaaa μεσα επεσα για το πρωτο 5λεπτο της ταινιας τελικα.:)
σχόλιο από Facebook
Δημήτρης Αργασταράς
Στην συγκεκριμένη ταινία, σίγουρα υπάρχουν σημεία που μένουν αναπάντητα, θα έλεγα όμως χωρίς αυτό να αφήνει απαραίτητα κενά στην υπόθεση της ταινίας. Π.χ. ο αρχικός εξωγήινος που θυσιάζεται γονιμοποιώντας τον πλανήτη, δεν ξέρουμε γιατί το κάνει αυτό… Μπορεί να τον άφησαν εκεί για να το κάνει, μπορεί να ανέλαβε αυτή την αποστολή, μπορεί να ήταν κάποιος προδότης ή αποστάτης που τον άφησαν πίσω, μπορεί να αποφάσισε μόνο του να το κάνει, μπορεί πολύ απλά αφού τον άφησαν εκεί να πεθάνει να αποφάσισε να κάνει αυτό (θυμάστε την απάντηση στο ρομπότ όταν ρώτησε γιατί το φτιάξανε ‘‘επειδή μπορούσαμε’’). Δεν μας το απαντά αυτό, απλά το δείχνει ως το στοιχείο της εξωγήινης προέλευσης, ότι προήλθαμε από αυτούς, που είναι και αυτό που παίζει ρόλο στην ταινία, αφού αυτό κινητοποιεί το ταξίδι. Άλλωστε αυτό είναι και το μεγάλο ερώτημα του ταξιδιού ‘‘γιατί μας έφτιαξαν;’’ (αν μας έφτιαξαν σκόπιμα). Όπως δεν μας απαντά και στο γιατί θέλουν να μας καταστρέψουν, γιατί θέλουν τώρα να μας εξαφανίσουν…
Ας προσέξουμε ότι αυτά είναι και τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης, τα ερωτήματα προς τον Θεό (‘‘γιατί μας έφτιαξες;’’ και λίγο αλλαγμένα ‘‘γιατί μας άφησες; ‘‘γιατί μας επιτίθεσαι; ‘‘γιατί τόσα βάσανα;’’ κτλ). Θέλατε σε αυτά τα ερωτήματα να μας απαντήσει η ταινία ; χα ! O Scott χαμογελά ειρωνικά… Η ταινία απλώς μας δείχνει το ενδιάμεσο.. και θέτει μπροστά μας τα ερωτήματα…
Σίγουρα, δεν περιείχε καινούρια μηνύματα, όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί σε ταινίες και σειρές, είναι ένα ξανα-ανακάτεμα, σε ένα καινούριο προϊόν. Δεν περιείχε τις μεγάλες καινούριες ιδέες που θα θέλαμε και θα περιμέναμε, και γι’ αυτό μπορεί να απογοητευτούμε ως προς αυτό (οι ταινίες Alien άλλωστε ακολουθούν αναγκαστικά ένα σταθερό, κοινό μοτίβο: κάποιοι πάνε κάπου χωρίς να ξέρουν τί τους περιμένει, ξυπνάνε το τέρας, και αρχίζει το κυνηγητό). Αλλά θα έλεγα πως περιείχε κάποια μηνύματα. Ή για να το πω όπως μάλλον συμβαίνει έθετε κάποια θέματα, όχι στο διαστημικό και στα μεγάλα ερωτήματα, αλλά στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων. Η σχέση του ζεύγους που είναι σε μια κοινή αναζήτηση, οι σχέσεις των διαφορετικών μελών του πληρώματος, η σχέση της κόρης με τον πατέρας της που φαίνεται πιο συνδεδεμένος με το ρομπότ, η αυτοθυσία των άλλων στο τέλος (‘‘see you to the other side’’), το ότι κάποιοι ψάχνουν για τα μεγάλα ερωτήματα ενώ κάποιοι για ίδιον όφελος…
…ενώ χαρακτηριστικό είναι και ότι ο ζωντανός εξωγήινος πεθαίνει τελικά από το Alien, δηλαδή από το ίδιο του το βιολογικό όπλο, όπως απ’ ότι φαίνεται και οι άλλοι στις εγκαταστάσεις (και αυτό είναι ένα επίσης βασικό μήνυμα των ταινιών, από τότε που το Αlien ‘‘έγινε’’ βιολογικό όπλο, ότι πάντα ξεφεύγει από τον έλεγχο και αυτοί που πειραματίζονται μαζί του θα την ‘‘πατήσουν’’ πρώτοι)…
Θέτει λοιπόν η ταινία τα όποια μηνύματα και τους προβληματισμούς της όχι σε επίπεδο σούπερ αποκαλύψεων για το υπερ-πέραν και τα μεγάλα ερωτήματα, αλλά σε επίπεδο των απλών ανθρώπινων σχέσεων, και στο επίπεδο του τί αναζητά και τί επιδιώκει κανείς. Τί άλλο να πει κανείς για το διάστημα και τα άστρα, όταν έχουμε μεταξύ μας τόσα προβλήματα ;
Ίσως μόνο μια κουβέντα… I am alive and I am still searching…
σχόλιο από Facebook
Mary Brousou Onirocosmos
Προσωπικά μόνο μία πρωτοτυπία διέκρινα σε αυτή την ταινία. Το ότι θίγει αρκετά εύστοχα το θέμα της πίστης ως συνειδητή επιλογή και όχι ως επιβεβλημένη στάση μέσω των κοινωνικών δομών – κάτι που δεν το συναντάς συχνά στις ταινίες.
Όσο για τον Προμηθέα ως κεντρική ιδέα του έργου, ενώ αρχικά φάνταζε καταπληκτική, μετά το πέρας της ταινίας μου έμεινε η αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης “ασέλγησε” πάνω σε ένα θέμα που θα μπορούσαν να υπονοηθούν (και όχι απραίτητα να ειπωθούν) τόσα πολλά περισσότερα!
Το έργο όμως το κρίνω ως σύνολο, δηλ. τόσο σεναριακά όσο και καλλιτεχνικά. Άλλωστε για 7η ΤΕΧΝΗ δεν μιλάμε; Όταν, όμως, το προϊόν της τέχνης αρχίζεις να το κάνεις “κομματάκια” για να αναδειχθεί η αξία του, τότε μάλλον ο καλλιτέχνης έχει αποτύχει. Οι κριτικές και οι αναλύσεις που κάνουμε είναι χρήσιμες για να παίρνουμε αφορμές και να συζητάμε μεταξύ μας αλλά αυτές οι αναλύσεις δεν είναι το ίδιο το καλλιτέχνημα. Το καλλιτέχνημα (οφείλει να) είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα επί μέρους στοιχεία του. Και στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η δυναμική απουσίαζε εντελώς, κατά τη γνώμη μου.
(Για να μην επεκταθώ και στα πιο πεζά και πω ότι από τη μέση της ταινίας και μετά είχες καταλάβει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα μείνει ή για τα σεναριακά χάσματα στην αφήγηση στο πρώτο μέρος αλλά και τις υπερβολές στο δεύτερο.)
Και κάτι ακόμη που σχετίζεται με αυτό που λέει ο Δημήτρης: “αλλά σε επίπεδο των απλών ανθρώπινων σχέσεων, και στο επίπεδο του τί αναζητά και τί επιδιώκει κανείς. Τί άλλο να πει κανείς για το διάστημα και τα άστρα, όταν έχουμε μεταξύ μας τόσα προβλήματα ;”
Ένα έχω να πω: GAME OF THRONES. Αυτό κι αν είναι πραγματική διατριβή πάνω στην ανθρώπινη φύση!
(υποψιάζομαι ότι μπορεί να άναψα φωτιές τώρα…)
Blame it on Daenerys. :))
σχόλιο από Facebook
Kostas Mavraganis
Μου άρεσε, μου άρεσε 🙂 ακόμα και αν η ταινία με άφησε με σχετικά ανάμικτα συναισθήματα
Προσωπικά μου άρεσε η ταινία.Δεν είχε τον διαστημικό τρόμο του Αlien 1 αλλά είχε κάτι το εντελώς διαφορετικό.Είναι ένα prequel όπως και αυτά που γύρισε ο George Lucas.Iσως γι’ αυτό είναι έτσι το ύφος της ταινίας.Όσον αφορά τους συμβολισμούς σίγουρα το “κεφαλι” ήταν πολύ μυστήριο μες την ταινία και ίσως να αποκρύπτει κάποιες μεταφυσικές ανησυχίες του σκηνοθέτη.
Πολύ καλή η ανάλυση Γιώργο, καλύτερη από την ταινία. Εξαιρετική η αντίλΗψη ότι μέσα στο πιο ευτελές πράγμα κρύβεται ένα κερασάκι. Έτσι είναι πάντα στο κόσμο της έρευνας… αξιόλογα σημάδια και στα ποιο αναπάντεχα σημεία! Αυτή είναι η μαγεία… (για μερικούς μερικούς!)
“Μου άρεσε, μου άρεσε 🙂 ακόμα και αν η ταινία με άφησε με σχετικά ανάμικτα συναισθήματα”…
“Αυτή είναι η μαγεία”… ή αυτό σημαίνει να βάζεις νερό στο κρασί σου. Όσο για τα “αξιόλογα σημάδια και στα ποιο αναπάντεχα σημεία” όσο αναφορά αυτήν τη ταινία, προσέξτε μην πάθετε τίποτα από τον υπερβολικό ενθουσιασμό της ανακάλυψης (μερικοί-μερικοί).
να πω την αληθεια επειδη εχω δει το contact,το contact σαφως και ειναι ανωτερης κλασης ταινια ειναι πιο ουμανιστικο μιλαει για την ανθρωπινη μοναξια για τον εσωτερικο μας κοσμο συνηθως πιο εμπορικες ταινιες χανουν απο ανθρωπιστικα μηνυματα δεν μπορει να γινει μια εμπορικη ταινια τροφη για σκεπτομενους ανθρωπους.Για μενα το contact βρισκεται πολυ ψηλα ισως στο πανθεον των ταινιων που σε κανουν να σκεφτεσαι απο που προερχεσαι και που πας…ειναι απο εκεινες τις ταινιες που εξερευνουν τον εσωτερικο κοσμο του ανθρωπου και συνδεουν το εξω διαστημα με το εσω διαστημα…εκπληκτικη ταινια το contact με αρκετες μεγαλοφυεις ιδεες….
οσο για τον Προμηθεα-δεν την εχω δει την ταινια-εχω την εντυπωση οτι προκειται για αλλη μια εμπορικη μπουρδα….
ισως εξαιρεση να αποτελει το avatar του cameron….
πολυ ωραιο το κειμενο σου.
Σχετικά με το Avatar, ίσως να σε ενδιαφέρει αυτό – http://www.apophenia.gr/868/avatar/