Σχετικά με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο…

13/04/12 by Γιώργος Ιωαννίδης

Από την αυγή της ύπαρξης του, ο άνθρωπος αναγνώρισε στον Ήλιο και τη Σελήνη, τον πρωταρχικό Πατέρα και την πρώτη Μητέρα του κόσμου. Έτσι, καλλιεργήθηκε μια μυστική (ερμητική) σχέση ανάμεσα στην κίνηση των ουράνιων σωμάτων (που ήταν η αισθητή υπόσταση των θεών/ιδεών) και στην ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Για χιλιάδες χρόνια λοιπόν, η κίνηση του Ήλιου σηματοδοτούσε τα τέσσερα μεγάλα στάδια της ύπαρξης: την Γέννηση, την Ενηλικίωση, τον Θάνατο και την Αναγέννηση. Για κάθε μια από αυτές τις καταστάσεις, οι μύστες της εκάστοτε λατρείες συνέθεσαν ύμνους και τυπικά για να δοξολογήσουν το μακροκοσμικό συμβάν που είδωλο της, θεωρούνταν η ανθρώπινη μοίρα.
Βασισμένοι σ’ αυτές τις παραδόσεις, χιλιάδες μάγοι μέχρι και σήμερα δοξολογούν την κίνηση του Ήλιου και της Σελήνης, δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερη σημασία στο αστρονομικό γεγονός που συντελείτε πάντα την περίοδο 20 με 23 Δεκεμβρίου. Πρόκειται για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο όπου ο Ήλιος φθάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του. Από την ημέρα αυτή ξεκινάει ο χειμώνας, ενώ στη συνέχεια ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα η ημέρα να κερδίζει ξανά το χαμένο «έδαφος» ώσπου στην Εαρινή Ισημερία (21-22 Μαρτίου) το φως και το σκοτάδι να αποκτήσουν ίση διάρκεια.
Στο Yule λοιπόν γιορτάζουμε την γέννηση του νέου ήλιου ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Starhawk στο κλασσικό έργο της Ο Ελικοειδής Χορός (1979), στην νύχτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου που είναι η πιο μακριά νύχτα του χρόνου, «το σκοτάδι θριαμβεύει, κι ωστόσο, υποχωρεί κι αλλάζει σε φως […] ο Σκοτεινός Βασιλιάς μεταμορφώνεται σε Νηπιακό Φως […] και με τον ερχομό της αυγής, η Μεγάλη Μητέρα δίνει πάλι γέννηση στο Θείο Παιδί Ήλιο, που είναι ο φορέας της ελπίδας κι η υπόσχεση του καλοκαιριού».
Αντίθετα όμως από τις αρχαίες δοξασίες, σήμερα γνωρίζουμε την αλήθεια για το Μυστήριο του Θνήσκοντος Θεού. Ξέρουμε δηλαδή πως δεν είναι ο Ήλιος που βρίσκεται σε κίνηση γύρω από την Γη (άρα δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει ποτέ) αλλά ο πλανήτης μας και οι άνθρωποι του. Η μεταφυσική συνέπεια αυτής της συνειδητοποίησης έφερε τον επαναπροσδιορισμό ολόκληρης της μαγικής θεώρησης του κόσμου, αλλά και τον Αιώνα του Παιδιού. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Σύμφωνα πάντα με την Θελημική σκέψη, το φιλοσοφικό κέντρο του σύμπαντος είναι ο άνθρωπος, όπως ακριβώς ο Ήλιος είναι το κέντρο του πλανητικού μας συστήματος. Και όπως ο Ήλιος είναι η μεγαλύτερη πηγή ενέργειας, έτσι και η Θέληση μας είναι μια αστέρευτη πηγή ισχύος. Για να γνωρίσει όμως κάποιος την Θέληση του, θα πρέπει να ξεκινήσει ένα ταξίδι μυητικής εξερεύνησης ή όπως αναφέρει ο Άλιστερ Κρόουλυ στο Little Essays Toward Truth (κεφ. 8 & 16), «ένα ταξίδι προς τα μέσα».
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για την ολοκλήρωση αυτού του ταξιδιού, λίγο ως πολύ όμως ο σκοπός είναι κοινός -η ζωντανή επαφή του Εγώ με το Μη Εγώ- όπως επίσης και το μέσο, που σχεδόν πάντα είναι τα σύμβολα. Με βάση λοιπόν την Θελημική θεώρηση, ο άνθρωπος είναι ένας Ήλιος (Liber Al vel Legis I:3) και για να συνειδητοποιήσει πλήρως αυτή την μυστηριακή αλήθεια χαιρετίζει την κίνηση του Ήλιου στις τέσσερις καταστάσεις του (βλ. Liber Resh vel Helios), με την μόνη διαφορά πως σ’ αυτό το τελετουργικό πλαίσιο, ο Ήλιος δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει ποτέ, παρά αλλάζει όψης, όπως ακριβώς και ο άνθρωπος που αλλάζει κάθε στιγμή και λεπτό, καθόλη την διάρκεια της εδώ ζωής του, αλλά και της μετέπειτα!
Την στιγμή λοιπόν του Χειμερινού Ηλιοστασίου, βιώνουμε το Μυστήριο της ανέγερσης του Εαυτού από την Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής, την αφύπνιση της νικηφόρας Θέλησης από τον θόρυβο (βλ. Magick Without Tears, κεφ. 14). Και αν θα θέλαμε να απεικονίσουμε το μυστήριο αυτό, τότε δεν γίνεται παρά να ανατρέξουμε στην εικονογραφία του θεού Χέφρα. Συγκεκριμένα, στην κάρτα Η Σελήνη από την τράπουλα του Θωθ, διακρίνουμε στο κάτω μέρος τον σκαραβαίο να μεταφέρει τον (όχι νεκρό) Ήλιο στο μεσονύκτιο ταξίδι του, λίγο πριν την αυγή, ενώ ακούμε τα λόγια του Δασκάλου να μας προτρέπουν: «Άσε την Ψευδαίσθηση του Κόσμου να σε προσπεράσει δίχως να την προσέξεις, καθώς προχωράς από τα Μεσάνυχτα προς το Πρωί» (The Heart of the Master).
Συμπληρωματικά, αξίζει να αναφέρω πως την περίοδο αυτή, ο Ήλιος αφήνει το ζώδιο του Τοξότη για να περάσει σ’ αυτό του Αιγόκερου που στην Τράπουλα του Θωθ αντιστοιχεί στην κάρτα Ο Διάβολος.
Ο Κρόουλυ, στο Βιβλίο του Θωθ γράφει πως η συγκεκριμένη κάρτα «αντιπροσωπεύει την δημιουργική ενέργεια στην υλικότερη μορφής της. Ο Αιγόκερος […] είναι το πλέον εξυψωμένο από όλα τα ζώδια. Είναι ο τράγος που σκαρφαλώνει με πόθο πάνω στις κορυφές της γης».
Κυβερνήτης του ζωδίου είναι ο Κρόνος σύμβολο του ατομισμού και της αιωνιότητας. Επίσης ο Άρης βρίσκεται σε έξαρση σε αυτό το ζώδιο, δείχνοντας την πύρινη, υλική ενέργεια της δημιουργίας στην καλύτερη της όψη.
«Ο Αιγόκερος…» συνεχίζει ο Κρόουλυ, «…είναι ζώδιο σκληρό, τραχύ, σκοτεινό, ακόμη και τυφλό. Η ώθηση του για δημιουργία δεν υπολογίζει την λογική, την συνήθεια ή την πρόνοια. Είναι θεϊκά ασυνείδητος και εντελώς αδιάφορος για το αποτέλεσμα».
Δικαιολογημένα λοιπόν, μπορούμε σ’ αυτό το σημείο να αναλογιστούμε τα σοφά λόγια από το Βιβλίο του Νόμου (I:42-44): «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα εκτός από το να κάνεις το θέλημα σου. Κάνε αυτό, και κανείς άλλος δεν θα πει όχι. Διότι η αγνή θέληση, ανόθευτη σκοπού, απαλλαγμένη από το πάθος για αποτέλεσμα, είναι με κάθε τρόπο τέλεια».

Σημείωση: Όσοι ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και με ποιο τρόπο γιορταζόταν από τον μαθητή του Κρόουλυ και πατέρα της Wicca, Gerald Β. Gardner, μπορείτε να ανατρέξετε στην ελληνική μετάφραση του προσωπικού του Book of Shadows.